Παρασκευή 23 Απριλίου του 2010… τότε, που ο τότε πρωθυπουργός της χώρας μας Γιώργος Παπανδρέου, ανακοίνωσε από το ακριτικό Καστελόριζο την προσφυγή της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, με φόντο το μικρό ήσυχο λιμανάκι του μικρού νησιού, φορώντας μια μωβ γραβάτα.
Η αποφράδα ημέρα, για την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, με το σύμπαν να συνωμοτεί εις βάρος της «…κάθε φτωχός κι η μοίρα του», και τον γαλαξία των αστέρων να στέλνει delivery το ίδιο βράδυ mini μετεωρίτες με σως και μουστάρδα, ορατούς σε όσους είχαν ευαισθησίες, αποδείξεις και ονόματα, ώστε να τους αφυπνίσει και να τους κρατήσει ζωντανούς, μέσα σ’ ένα κόσμο γεμάτο αντιφάσεις!
Αυτούς καλέ που έχουν σώας τας φρένας τους, που λειτουργούν με γνώμονα τη λογική και που δεν ονειροβατούν, αλλά που οι ξερόλες, εκείνοι οι τοξικοί που ζουν ανάμεσά μας, τους λένε αλαφροΐσκιωτους ή τους αποκαλούν με απέχθεια, αγαθοβιόληδες, αλλά και πυροβολημένους!!!
Ουδείς όμως μπορεί να σταθεί στο πλάϊ τους και να κάνει διάλογο μαζί τους, με το φόβο μήπως και κολλήσουν την αρρώστια, μήπως και ξεβολευτούν από τις παχουλές μαξιλάρες του καναπέ… και τη γιγάντια τηλεοπτική οθόνη που «αθώα» τους νεκρώνει κάθε κύτταρο σκέψης και όχι μόνο.
Εκείνο λοιπόν το βράδυ, δεν ήταν λίγοι που «πήραν» το «περίεργο» μήνυμα, που κατάλαβαν ότι πίσω από τις λέξεις και τη μωβ γραβάτα, δεν κρύβεται κανένας ηγέτης, αλλά με καθαρή σκέψη συνειδητοποίησαν ότι την τύχη τους την κρατάνε οι ξένοι τραπεζίτες στα χέρια τους, αποκρυπτογραφώντας τα παραμύθια των παιδιών τους…
Ποιός όμως θα τους έπαιρνε στα σοβαρά;
Ποιός θα γύριζε να τους ακούσει, μα πιο πολύ… ποιός θα έκανε κουβέντα μ’ ένα φάντασμα;
Ουδείς…
Έτσι, πικραμένοι και πληγωμένοι από το πολιτικό αμάρτημα… μ’ ένα «φύλλο συκής», προσπάθησαν να προστατέψουν την αγνή ψυχή τους και με σκόρπια λόγια και ιστορίες, να πουν στους γύρω τους πως… «…τα παραμύθια λένε πάντα την αλήθεια».
Σε προειδοποιούν από τα γεννοφάσκια σου, για το τι θα πάθεις μεγαλώνοντας…
Κι αν ακόμα εσύ, διατηρείς τις επιφυλάξεις σου προς αυτό το συλλογισμό, κάτι που δεν έκανες δηλαδή σε καμία εκλογική σου επιλογή μέχρι τώρα ας πούμε, άκου μια φορά τι λένε και οι άλλοι και ας τους θεωρείς «καμμένους» από χέρι…
Είναι αδύνατον και βάσει του νόμου των πιθανοτήτων να έχεις πάντα δίκιο, αλλά και να τα ξέρεις όλα!
Το νου σου… το τέρας της εξουσίας, δεν έχει ψυχή, δεν έχει αισθήματα, δεν ξέρει τι σημαίνει πόνος, μιας και μας θεωρεί εξ ορισμού αναλώσιμα θύματα του, αλλά και γιατί ποντάρει στην στραβομάρα, στην αφέλεια, στους φόβους μας, μα και στην μαλθακότητα που μας διέπει…
Τα όπλα της εξουσίας ανέκαθεν ήταν και είναι δύο! Ο «φόβος» και η «διχόνοια».
Άσε ελεύθερο το παιδί που κρύβεις μέσα σου και με τα δικά του μάτια και τις αθώες αισθήσεις του, βυθίσου στη μαγεία των «παραμυθιών», όσο και αν πιστεύεις ότι έχεις ωριμάσει… πριν την ώρα σου.
Τώρα που μεγάλωσες, με όσα είδες και έπαθες, θα τα δεις και θα τα ερμηνεύσεις διαφορετικά…
Το γέλιο και ο πόνος, έχουν ένα κοινό παρονομαστή… Τα δάκρυα!
Άστα ελεύθερα λοιπόν να λειτουργήσουν σαν βάλσαμο στις πληγές σου… και που ξέρεις, ίσως μέσα απ’ όλα αυτά, να λυτρωθείς ή έστω να οσμισθείς τι σου μαγειρεύουν.
Άσε τη σκέψη σου ελεύθερη, άσε το μυαλό σου να χαθεί μέσα στην κοινωνία του «παραμυθιού» και εκδηλώσου ελεύθερα σε καθετί που αντιδράς και επαναστατείς.
Δεν σε βλέπει κανείς… Κάντο…
*…θέματα αναζήτησης και στοχασμών, που αν αισθανθείς ότι σε ενοχλούν, άρχισε να κάνεις διάλογο με τον ίδιο σου τον εαυτό, μιας και κανείς δεν θα μπορέσει να σου δώσει λύση.
Αν όμως ταυτιστείς μαζί τους, μη δειλιάσεις… Βάλε τα δυνατά σου και προχώρα, μιας και υπάρχει ελπίδα.
Τη μοίρα μας μην το ξεχνάς, εμείς την προκαλούμε, την ιντριγκάρουμε, την ερεθίζουμε με τις σκέψεις μας και τις πράξεις μας!
Θυμήσου πως δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν.
Εν Ελλάδι… σε νεκρό χρόνο
(Από την συλλογή χρονογραφημάτων μου: «Φύλλο Συκής»)