Κοίτα που μας κατάντησαν… να ανεχόμαστε τον καθένα να λέει το κοντό του και το μακρύ του, δυναμιτίζοντας την καθημερινότητά μας.
Χάθηκε το μέτρο σε τούτη τη χώρα, καθώς το δικαίωμα το δώσαμε εμείς, οι απλοί χειροκροτητές των «ηγετών» μας.
«Θα σκίσουμε…», «Θα τους γονατίσουμε…», «Άντε γειά…», «Σκάσε μωρή…», «Μυρίζει αίμα…» και τόσα άλλα, που μόνο αηδία σου προκαλούν, αν εσύ που τα ακούς, έχεις αξιοπρέπεια.
Αυτό που δεκαετίες τώρα έχει χαθεί από τη ζωή μας, αυτό που αν κάποιος συνεχίζει να το διατηρεί, είναι ξινός, αντικοινωνικός, μα πιο πολύ, παλαιομοδίτης… κατά τους σύγχρονους αναλυτές, μιας κοινωνίας που παραμένει ναρκωμένη!
Έτσι είναι και μην ξινίζουμε τη μούρη μας, όταν μας λένε αλήθειες…
Από τη μέρα που φορέσαμε το μανδύα του νεοέλληνα και από κάτω ξεβρακωθήκαμε, όλα αυτά, είναι για αρκετούς αέρας μπαίνε, αέρας βγαίνει!!! Ούτε ίχνος ντροπής, ούτε ίχνος μέτρου…
«Όλα αλοιφή…», σου λένε και όλοι ευτυχισμένοι, χαμένοι στον κόσμο των παραισθήσεων. Αυτόν που τους έκανε κάποτε να πιστέψουν ότι αυτοί είναι και άλλοι δεν είναι.
Αυτός που απέκτησε δια μαγείας και παρατεταμένης ηλίασης, το χάρισμα να κατεβάζεις και να ανεβάζεις κυβέρνησης, αυτός που μέχρι χθες, πήγαινε στη γειτόνισσα να του ράψει το κουμπί στο πουκάμισο, γιατί απλά ήταν ανεπρόκοπος, αλλά πρόσεξε… που ξαφνικά έμαθε τα πάντα και δηλώνει ΞΕΡΟΛΑΣ!!!
Που αναλύει όλα τα προγράμματα, που παίρνει θέση σε κάθε ζήτημα, που μηδενίζει προσωπικότητες, γιατί τα έκαναν όλα λάθος, που μαντεύει το μέλλον και γνωρίζει για την καταστροφή του τόπου, αλλά πιο πολύ γιατί είναι τόσο κόπανος που αγνοεί τη λέξη «μέτρο»…
«Οι αρχαίοι το έλεγαν», σου λέει, «…όταν τα έπιναν στα συμπόσια της ακολασίας», και άντε εσύ τώρα να κάνεις διάλογο μαζί του!
Πραγματικά δεν αξίζει. Αυτό όμως που αξίζει είναι η επόμενη ημέρα των παιδιών μας και ένα ήρεμο αύριο για όλους μας, με νόμους δίχως παραθυράκια, με δικαιοσύνη και ασφάλεια…
Υποδείξεις δεν χρειάζονται. Σκέψη χρειάζεται, σωστή ενημέρωση και μια απόφαση ουσίας, αν θέλουμε η καθημερινότητά μας να ξαναμπεί σε τροχιά ανάπτυξης.
Τα δοκιμάσαμε όλα, συμφωνούσαμε δεν συμφωνούσαμε! Τώρα όμως δεν υπάρχει χρόνος για «επαναστάσεις του καφενέ» και αποτρίχωση στις φτέρνες…
Λογική χρειάζεται και κοιτώντας στα μάτια τα παιδιά μας, να αποφασίσουμε γι’ αυτά. Τους το οφείλουμε.