Το τι γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου, είναι ένα άτοπο ερώτημα, κάτι που προσβάλει τον κάθε Έλληνα που έχει μνήμη και «φωνή».
Η «εξέγερση του Πολυτεχνείου», ήταν μια κίνηση από τους φοιτητές, απέναντι σε ένα τοίχος, σε μια καθοδηγούμενη στρατιά που ήθελε τον κόσμο υποταγμένο στα θέλω της…
Τα νιάτα μπήκαν μπροστά και γύρισαν τη σελίδα της ιστορίας και μας δίδαξαν το πιο απλό!
Το πώς να διεκδικούμε το αυτονόητο… Την ελευθερία μας.
Δεν ήταν ένα πολιτιστικό γεγονός, ούτε μια γιορτή εντυπωσιασμού. Ήταν ένας αγώνας, μια κίνηση ουσίας… άξια να διδάξει τα σημερινά παιδιά και τις γενιές που ακολουθούν, γιατί αδιαφορώντας μια για το ένα, μια για το άλλο, στο τέλος θα μείνουμε άδειοι από παιδεία, ιστορία και εθνική κληρονομιά…
Στο Πολυτεχνείο, αντέδρασε η μεσαία τάξη, βλέποντας να απειλούνται τα παιδιά της, αντέδρασε ο απλός πολίτης, μέσα και έξω από αυτό.
Είναι λοιπόν μνήμη, είναι ένας «φάρος» ώστε να μας κρατάει μακριά από μηδενισμούς και απαξίωσης των πάντων… από κάθε κακόβουλο στοιχείο που πάει να εισβάλει στη ζωή μας στην κοινωνία μας.
Ας δώσουμε το δικαίωμα και στα σημερινά παιδιά να φωνάξουν το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία»… ως μήνυμα σε όλα εκείνα που αυτά βλέπουν να έρχονται και που οι μεγαλύτεροι θέλουν «έντεχνα» να προσπερνούν.
Το «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία»… είναι μνήμη.
Παύλος Ανδριάς