Στις 31 του Οκτώβρη, γιορτάζει λέει ο τρόμος… με logo την τρομακτική νεροκολοκύθα. Εκείνης που εμείς εδώ στη χώρα μας, την έχουμε ως βάση για την κολοκυθόπιτα, το γλυκό που φτιάχνουμε στην Ηλεία, πιθανόν και αλλού, των Αγίων Θεοδώρων.
Στο εξωτερικό γίνεται της κολάσεως, με τους φανατικούς υποστηριχτές τούτης της γιορτής, με πάρτυ, οικογενειακά τραπεζώματα, αφήγηση τρομακτικών ιστοριών και περίεργων εμφανίσεων (βλ. νεκρούς και ζόμπι).
«Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις», λέει ο σοφός λαός μας και επειδή αύριο μεθαύριο δεν ξέρεις τι μας ξημερώνει με τα ξενόφερτα μοντέλα διασκέδασης που εισάγει τελευταία η χώρα μας, κρατάτε πισινή…
Βέβαια, όλο αυτό το «τρομακτικό» πανηγυράκι που ονομάζεται Halloween, στην Ελλάδα μας το λέμε Αποκριές και όσοι τις έχουν προλάβει στις δόξες τους, θα θυμούνται τι κέφι υπήρχε, τι πλάκες κάναμε… και πόσο κόσμο είχαμε κάνει να χάσει τον ύπνο του, να τρέχει ακόμα, που λέει ο λόγος, για το χουνέρι που του είχαμε κάνει, μιας και οι μπούλες είχαν τον τρόπο τους… να σου κόψουν τα ύπατα και να σε στείλουν αδιάβαστο!
Που να σου τύχαινε να δεις και τον Σκατζάρη. Έναν φοβερό τύπο, που όταν ήθελε να σε τρομάξει, σου έκοβε το γέλιο μόνο με το σκληρό του βλέμμα.
Απίστευτη μορφή, ένας γλυκύτατος άνθρωπος, που ήξερε να μεταμορφώνεται σε χρόνο ρεκόρ, σε «κακός», που τρόμαζε τα παιδιά για να φάνε το φαγητό τους και τίποτα άλλο. Ήταν όμως ο Σκατζάρης, ο μπαμπούλας των παιδικών μας χρόνων…
Τώρα, κατά πόσο μια νεροκολοκύθα… όσο και τρομακτική κι αν την κάνεις, μπορεί να τρομάξει κάποιον, είναι λίγο «χαζό» να το πιστέψεις.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα θα μου πείτε και θα συμφωνήσω μαζί σας, από τη στιγμή που φτάσαμε να χρυσοπληρώνουμε σκισμένα ρούχα, να τα φοράμε και να καμαρώνουμε, όταν κάποτε για ένα μικρό ξήλωμα ή ξέφτισμα, τα πετούσαμε στα σκουπίδια και τα κλαίγαμε για κάμποσους μήνες!!!
Παύλος Ανδριάς