Σκέτη πρόκληση είναι ο άτιμος, με χιλιάδες κόσμου να τρέχουν στην παραλία για να τον συναντήσουν, άλλοι για να ανταλλάξουν μια κουβέντα μαζί του και άλλοι για να τον χαστουκίσουν, για τα άπλυτα που τους έβγαλε στη φόρα…
Γιατί καρδιά μου, έτσι είμαστε σα λαός! Ξεχνάμε εύκολα και κατηγορούμε ακόμα πιο εύκολα.
Αν θέλεις αποδείξεις και ονόματα για να πειστείς, σκέψου μόνο τούτο. Σου θυμίζουν κάτι τα ονόματα Τσιόδρας ή Χαρδαλιάς;
Ναι, ναι… τους θυμάσαι. Όχι όμως σαν «ενημερωτική» προστασία, αλλά σαν τους επονομαζόμενους «μπαμπούλες» που έβγαιναν και μας τρόμαζαν έτσι;
Αυτοί που μας χαλούσαν την ψυχολογία, που μας έκλεισαν μέσα στα σπίτια μας, που μας έκαναν να φοβόμαστε τη σκιά μας, που, που, δεκάδες που…
Το ότι μας έσωσαν ως «κρατική προστασία» από χιλιάδες θανάτους, αυτό είναι μια λεπτομέρεια, μια υπερβολή, αφού όπως λένε οι προοδευτικοί επαναστάτες, όλα αυτά είναι μπούρδες… είναι ένα μέσο πίεσης και εκβιασμού να υποκύψουμε στο νέο καπιταλιστικό μοντέλο που θέλουν να μας επιβάλουν…
Τι, δεν ξέρουν αυτοί και ξέρουμε εμείς; Κάτσε καλά…
«Δες τα και μόνος σου…» μας φωνάζουν… «Που είναι τα θύματα…» σε ρωτάνε και σε προτρέπουν να κάνεις την υπέρβαση, να βγεις από το σπίτι και να πας να δροσιστείς σε κάποια παραλία, παρέα με τον Αλέκο και την Ασπασία.
Να πας σε μια παραλία να κάνεις το μπανάκι σου, να κάνεις το οφθαλμολουτράκι σου, να πεις τη φραπεδιά σου ή το φρεντάκι σου, να παίξεις τις ρακετούλες ή το ταβλάκι σου και να ρίξεις και καμιά αγριάδα σε καμιά συντηρητικούρα που θα πάει να σου χαλάσει το σκηνικό…
Μπικινάκι, τόπλες και μακροβούτια στα βαθιά νερά, για να ξαναδούμε τη ζωή με άλλο μάτι και τον κορωνοϊό με μπικίνι από κοντά!!!
Το «φίδι που μας έφαγε» όμως, θα έρθει μετά… γιατί κάθε είδους χαλάρωση έχει και το κόστος της και δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση θα είναι ακριβό, αν εμείς οι ίδιοι δεν κλείσουμε τ’ αφτιά μας στις «σειρήνες» και δεν προστατευτούμε από τις απειλές, που είναι ύπουλες.
Μην ξεχνάμε πως το κακό δεν αργεί να γίνει… καθώς δεν κρατάει αποστάσεις, κάτι που εμείς οφείλουμε να κρατάμε, για το καλό όλων μας.
Παύλος Ανδριάς