Όλα μπορούν να συμβούν, όταν στη σκηνή του θεάτρου…ALHAMBRA συνυπάρχουν η Ματθίλδη Μαγγίρα, ο Θάνος Καληώρας, η Άννα Κουρή, η Τίσσα Βασιλάκη, ο Ευθύμης Χαλκίδης και η Ελένη Κρίτα, όπου αφήνουν το δικό τους στίγμα σε μια παράσταση που δύσκολα θα μπορέσει να ξεχάσει ο θεατής.
Το έργο διηγείται την αληθινή ιστορία της Φλόρενς Φόστερ Τζέκινς της χειρότερης σοπράνο στο κόσμο.
Μπορεί ένας άνθρωπος με αδιανόητα κακή φωνή να κάνει καριέρα και να γράφει δίσκους; Μπορεί να δίνει κοντσέρτα και να γεμίζει τις αίθουσες όπου εμφανίζεται; Μπορεί τελικά και στη ζωή ένα ασχημόπαπο να μεταμορφωθεί σε κύκνο;
Στην ουσία δεν είναι ένα έργο για μια υπερβολικά κακή τραγουδίστρια αλλά για τη δύναμη ενός ανθρώπου, να ακολουθεί τα όνειρα του κόντρα στη λογική, στην πραγματικότητα, σε όλους και σε όλα. Ένα έργο για μια ομάδα ωραίων τρελών που με αρχηγό την φάλτσο σοπράνο Φλόρενς Φόστερ Τζέκινς κάνουν τον πληκτικό και γκρίζο κόσμο, ενδιαφέροντα και χρωματιστό. Αστείο, τραγικό και συνάμα μεγαλειώδες!
Μπορεί η ιστορία να προκαλεί πολλά ερωτηματικά και να δημιουργεί από μόνη της μια «αναστάτωση» στον θεατή, καθώς όλοι γνωρίζουμε και κρίνουμε τα πάντα…
Μπορεί να μοιάζει αδύνατο το ότι αυτό μπορεί να συμβεί, αλλά από τη στιγμή που έχει γίνει, καλούμαστε να το ζήσουμε και να το απολαύσουμε, καθώς ΝΑΙ… το «ασχημόπαπο» μπορεί να γίνει κύκνος, αν το ίδιο πιστεύει στον εαυτό του και έχει βάλει ως στόχο την υλοποίηση των ονείρων του.
Δεν ξέρω αν στο ρόλο της Φλόρενς Φόστερ Τζέκινς, ήταν κάποια άλλη εκτός της Ματθίλδη Μαγγίρα, θα είχε το έργο αυτή τη μαγεία της «τρέλας», της «αμεσότητας» και της ταύτισης του ρόλου που ζήσαμε, βλέποντας αυτή την παράσταση.
Μοναδική, εκφραστική, χαρισματική… ασυγκράτητη και αληθινή στο ρόλο της σοπράνο, κατάφερε να αποσπάσει το ζεστό χειροκρότημα του κοινού μαζί με πολλά μπράβο, έχοντας βέβαια δίπλα της μια ομάδα, που ας μου επιτραπεί η έκφραση, ζωγράφιζε.
Ο Θάνος Καληώρας, γοητευτικός, πιστικός στο ρόλο του, στάθηκε άξια δίπλα της, επιτρέποντάς της να γίνει πιο δοτική στη σκηνή της αυτοκριτικής.
Η Άννα Κουρή ταυτισμένη με αυτό που η παράσταση της ζητούσε να κάνει, δίχως υπερβολές και κινήσεις εντυπωσιασμού, μας «ανάγκασε» να την αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο, μιας και συνεχίζει να παραμένει ένας καλλιτέχνης με ήθος.
Η Τίσσα Βασιλάκη, ως «υπηρεσία δωματίου» κατά μια έννοια, ήταν απολαυστική, καθώς τα ισπανικά της ήταν πόλος έλξης γέλιου, αλλά και οι κινήσεις της, χαρισματικές. Ένας ρόλος σωστά δομημένος, κουβαλώντας πολλή τρέλα…
Η Ελένη Κρίτα; Δύσκολο να βρει λέξεις για να περιγράψεις την «καταλυτική» παρουσία της στη σκηνή και αυτό γιατί η ερμηνεία της δεν σου επιτρέπει να βρεις κάποιο ψεγάδι, ούτε να προσπεράσεις το πλούσιο ταλέντο της.
Και άφησα στο τέλος τον Ευθύμη Χαλκίδη, έναν ηθοποιό που ξέρει να στέκεται και να πατάει γερά στα πόδια του, μιας και ως συνοδός της Φλόρενς Φόστερ Τζέκινς, πιστεύω πως κέρδισε άξια τις εντυπώσεις, με το ξεχωριστό στυλ που διαθέτει.
Όσο για τη σκηνοθεσία του Ivailo Hristov, τα λόγια δεν χωράνε, καθώς όποιος παρακολουθήσει την παράσταση, θα εντυπωσιαστεί από τον τρόπο που αντιμετωπίζει αυτό το έργο.
Πραγματικά μιλάμε για ένα έργο που έχει να σου δώσει πολλά στοιχεία, που σου επιτρέπει να νιώσεις τη δύναμη της ψυχής και να αισθανθείς το «θέλω» αυτών των ανθρώπων που δεν δειλιάζουν μπροστά στις όποιες δυσκολίες παρουσιάζονται στο διάβα της ζωής τους, μέχρι να φτάσουν εκεί που έχουν ονειρευτεί, ταυτισμένοι με το ρίσκο.
Παύλος Ανδριάς
Δημοσιογράφος- Συγγραφέας