καλαθι_παντου

Η σκηνή του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη να παίρνει τηλέφωνο τον «κυρ Στέφανο» και να του δίνει παραγγελία, έχει πλέον «εξαφανιστεί» από το μνημονικό μας, μιας και δεν υπάρχει κέφι για τέτοιου είδους αστεία…

Εκεί μας έφτασαν τα λάθη του χθες, με «το καλάθι του νοικοκυριού» να έχει μετατραπεί σε βαρέλι δίχως πάτο, αφού για να το δούμε γεμάτο, θα πρέπει να δαπανήσουμε μια περιουσία, που στην ουσία δεν υπάρχει!

Και επειδή αυτό το γνωρίζουν όλοι πολύ καλά, με διάφορα «πυροτεχνήματα» φροντίζουν να μας χρυσώσουν το χάπι για να μην πάθουμε καμιά ανακοπή…

Έτσι, να το καλάθι του μανάβη με σέσκλα, μπρόκολα κι αντίδια, να το καλάθι του ψωμά, με κριτσίνια, κουλούρια και αφράτα τσουρέκια γιορτινά, να το καλάθι του μπακάλη, με λακέρδα, ρέγκα και ένα κεφαλοτύρι από το Παρτάλι, να και το καλάθι του ταβερνιάρη, με τσίπουρο, ροζέ και πεντοζάλη!

Καλάθια… Παντού καλάθια, με όλους εμάς να αναρωτιόμαστε σε τι θα ωφελήσει όλο αυτό το πανηγυράκι που έχει στηθεί, καθώς κανείς από αυτούς τους εφευρέτες του «μέτρου» δεν έχει ιδέα το πως περνάει αυτός που δεν έχει να πάρει τα βασικά, που δυσκολεύεται να καλύψει τους λογαριασμούς, που αδυνατεί να πάρει κάποιο δώρο στα παιδιά του, που, που, δεκάδες που… δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν αυτό που λέμε: ο κόσμος πεινάει και έχει ανάγκη από στήριξη και όχι από ψίχουλα.

Αλλά αυτό που μετράει γι’ αυτούς είναι το πως θα μας χρυσώσουν το χάπι, το πως θα μας ρίξουν στάχτη στα μάτια, αλλά και πως θα μας κάνουν να αισθανθούμε «επαίτες», αδύναμοι να σταθούμε στα πόδια μας, για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας.

Άραγε, είμαστε διατεθειμένοι να τους κάνουμε το χατίρι και να μείνουμε σκεβρωμένοι μπροστά σ’ αυτόν τον εξευτελισμό;

Να δεχθούμε για μια ακόμα φορά την ήττα μας ή να αντιδράσουμε, αγοράζοντας έστω και αυτά τα λίγα που πραγματικά έχουμε ανάγκη, αδιαφορώντας για τα δήθεν δώρα τους;

Εδώ νομίζω πως η όποια απόφαση παρθεί, θα πρέπει να είναι ατομική… λειτουργώντας με αυξημένο το αίσθημα της αξιοπρέπειας.

Ε, δεν θα γίνουμε ζητιάνοι για ένα κιλό μοσχάρι λάπα!!! Έλεος δηλαδή…

    Παύλος Ανδριάς