Θέμα των ημερών έχει γίνει η άφιξη των Αθηναίων στα χωριά τους, με τους μισούς να γκρινιάζουν και τους υπόλοιπους να λένε «ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί». Ναι καλά ακούσατε. «Αυτοί».
Λες και είναι τίποτα εξωγήινοι, που δεν γνωρίζουν την ταυτότητά τους, δεν θυμούνται πως πριν από μερικά χρόνια μ’ αυτούς έπαιζαν στη γειτονιά, μ’ αυτούς σούβλιζαν τ’ αρνιά και που αυτοί κάθε χρόνο με τις επισκέψεις τους, έκαναν ποδαρικό στα μαγαζιά τους. Αλλά βέβαια, όλα αυτά, μέχρι χθες!
Σήμερα πνέει άλλος αέρας στη γειτονιά τους, αυτός την απαξίωσης, της αδιαφορίας και της αγανάκτησης, γιατί λέει «αυτοί» είναι η αιτία που η επαρχία έχασε την ισορροπία της, την ηρεμία στην καθημερινότητά της και την υγειά της.
«Ήρθανε και μας φέρανε τον κορωνοϊό, τις βρωμιές τους από την Αθήνα και τις εξυπνάδες τους…»
Και να ήταν μόνο αυτά!
Οι Αθηναίοι φταίνε που σα μύγες έπεσαν στα σούπερ μάρκετ και άδειασαν τα ράφια, αυτοί φταίνε που δεν βρίσκεις τραπέζι σε ταβέρνα να φας, που καβαλάνε τα πεζοδρόμια με τα τζιπ τους, που οδηγούν σαν μεθυσμένοι, που τα πίνουν στα μπαλκόνια των σπιτιών τους μέχρι το πρωί ακούγοντας Τριαντάφυλλο και «σπάω τα ρολόγια», που με τη γύμνια τους έχουν αναστατώσει τις παραλίες, που – που – που και που τελειωμό δεν έχουν τα κατηγορώ τους…
Και έρχεσαι τώρα και λες: ήταν που ήταν στραβό το κλήμα, ήρθε και η μετάλλαξη από τα εμβόλια και αν δεν μπει ένα μέτρο, της Παναγίας δεν αποκαλείται να φάμε τα μουστάκια μας.
Από πουθενά δεν πιάνεσαι βρε μπαγάσα… Ο Αθηναίος είναι τελικά το πρόβλημά σου ή κάτι άλλο συμβαίνει, που καλό είναι να καθίσουμε όλοι μαζί σ’ ένα τραπέζι να το ανακαλύψουμε και να το λύσουμε; Έ;
Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να τρωγόμαστε και να ρίχνουμε ο ένας τις ευθύνες στον άλλον; Μήπως πρέπει να ρίξουμε λίγο νερό στο κρασί μας και με ηρεμία να βρούμε τη χρυσή τομή στο να καλυτερεύσουμε τη ζωή μας, αδιαφορώντας για τα μοντέλα δουλοποίησης που εσκεμμένα κάποιοι προωθούν μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα μιντιακή πρότυπα και τις «μούφα» προσωπικότητες;
Κανείς δεν είναι τέλειος και όλοι έχουμε την ανάγκη του άλλου, καθώς δεν λογίζεται να λέμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία, όπου ο ένας θα τρώει τις σάρκες του άλλου για να επιβιώσει!
Σύνεση λοιπόν και σκέψη, αγάπη, συμπόνοια και συγχώρεση για τον πλησίον μας… «φραγή» σε κατηγόριες και μουρμούρες, για να επιστρέψει η ζωή μας στην φυσική της ροή, αφήνοντας πίσω την δήθεν κανονικότητα που ποτέ δεν ήρθε.
Άντε λοιπόν και Καλή Παναγιά να έχουμε, συντροφιά με τους συγγενείς, τους φίλους και τους καλεσμένους μας.
Παύλος Ανδριάς