Ο φίλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Παύλος Ανδριάς είναι για πολλά χρόνια ένας αντικειμενικός λειτουργός του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου αλλά και ένας ευφάνταστος συγγραφέας βιβλίων με δυνατή πλοκή, έντονες συγκρούσεις και ρέοντα λόγο στη γραφή λογοτεχνικών έργων. Με αυτόν τον τρόπο κάθε φορά κερδίζει τους αναγνώστες του. Ερευνά σε βάθος τα γεγονότα -αληθινά ή φανταστικά- και την ανθρώπινη ψυχή με τις αδυναμίες αλλά και τα ευγενή συναισθήματα που την κατακλύζουν. Αποτυπώνει παραστατικά και γλαφυρά στο χαρτί με διαλόγους και εσωτερικούς μονολόγους χαρακτήρες πραγματικούς, απλούς, καλοκάγαθους αλλά και πολύπλοκους εξαιτίας της μοχθηρής φύσης τους, χαρακτήρες παρμένους από τη σύγχρονη αλλά και την παλαιότερη ελληνική κοινωνία.
Ο Παύλος με το δέκατο αυτό βιβλίο του επιστρέφει μ’ ένα συγκινητικό και τρυφερό μυθιστόρημα γεμάτο ρεαλισμό αλλά και ρομαντισμό. Μια ιστορία αγάπης, μια σύγχρονη Οδύσσεια ενός έρωτα που φανερώνει τη δύναμη της ψυχής όσων τολμούν να κάνουν την υπέρβαση. Ένα ταξίδι στο χτες γεμάτο αποκαλύψεις και απρόοπτα που ξεκινά, όταν το άνοιγμα μιας διαθήκης γίνεται αφορμή να συγκρουστούν δύο διαφορετικοί κόσμοι, του έρωτα και του χρήματος. Ένας εμμονικός δικηγόρος απαιτεί την πώληση ενός μικρού νησιού στο Ιόνιο για λογαριασμό ενός Ρώσου μεγιστάνα. Μια κοπέλα αναζητά τις ρίζες των προγόνων της στην Ελλάδα με μόνα εφόδια κάποιες αφηγήσεις κι ένα φυλαχτό. Ένας γέρος «φύλακας» προσπαθεί να αποτρέψει το «μοιραίο» και να κρατήσει ένα μικρό νησάκι, την Οδύσσεια, ελεύθερο.
Ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων συγκεντρώνεται γύρω από τη Μικρή Οδύσσεια αλλά και το νησάκι απέναντί της, την Πηνελόπη. Καταγράφονται οι μεταξύ τους δεσμοί και αναδύονται στην επιφάνεια μυστικά και ανείπωτες αλήθειες. Η συμβολαιογράφος Μαρία, ο μεσάζων Ευριπίδης Παπαδημητρίου και ο ηλικιωμένος Λαυρέντης ή Λαέρτης, που φροντίζει το περιβάλλον και το οίκημα του νησιού από τουρίστες και καταπατητές (για μένα είναι ο πιο σημαντικός και συμπαθής ήρωας του έργου). Άλλα πρόσωπα: η Ιωάννα με την κόρη της Αθηνά που κληρονομούν το νησί, ο δημοσιογράφος Κωνσταντακόπουλος, η Αφροδίτη, που βρίσκει επιτέλους την άκρη με τη χαμένη της οικογένεια, η Ελευθερία Ιωαννίδου, που έχει την ταβέρνα στην Πηνελόπη, ο Ελληνοκύπριος Λαμπρόπουλος. Όλοι τους αλληλοεπιδρούν με τέτοιο τρόπο, ώστε οι εκπλήξεις δε σταματούν, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει διάχυτη η αγωνία για το μέλλον του νησιού.
Ο συγγραφέας παίρνει καθέναν από τους χαρακτήρες σε διαφορετικά χρονικά σημεία (Μάταλα και Χίπις, δεκαετία 1950 και Παιδουπόλεις, Δικτατορία), για να συνθέσει τις προσωπικότητές τους και στη συνέχεια καθένας τους -για τους δικούς του λόγους- συμμαχεί, διαφωνεί, εξαπατά, υποστηρίζει, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχει μια διαρκής κίνηση προς το παρελθόν με ιστορικές αναφορές. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα άλλο πλεονέκτημα της γραφής του Παύλου στο συγκεκριμένο βιβλίο. Μάλιστα στις παραπομπές που υπάρχουν στο τέλος του βιβλίου συναντάμε πολλά στοιχεία για τις ιστορικές στιγμές της Ελλάδας, κατά τις οποίες εκτυλίσσεται η δράση των «καλών» και των «κακών» χαρακτήρων του έργου.
Γιώργος Αγγελόπουλος, ΜΔΕ φιλόλογος