Με «θα» και διάφορα άλλα τερτίπια πολιτικά, δεν σβήνει η φωτιά, ούτε σώζεις κάτι καταδικασμένο.
Το ζητούμενο είναι να την «πιάσεις» τη φωτιά, πριν καν ανάψει…
Να έχεις φτιάξει όλον εκείνο τον απαιτούμε μηχανισμό που χάρη σ’ αυτόν θα μπορείς πλέον μέσω της τεχνολογίας να έχεις οπτική εικόνα απ’ όλη την Ελλάδα, να έχεις δημιουργήσει εκείνες τις υποδομές ώστε να υπάρχουν αντιπυρικές ζώνες, αλλά και δρόμοι ώστε να μπορούν να κινηθούν τα πυροσβεστικά οχήματα, να έχεις κάνει τα αυτονόητα.
Γιατί, αν τα είχαν κάνει όλα αυτά όλες οι κυβερνήσεις μέχρι τώρα, μιλάμε για πολλές δεκαετίες πριν, τότε που τρώγανε με χρυσά κουτάλια, η χώρα μας δεν θα θρηνούσε κάθε χρόνο απώλειες, δεν θα κινδύνευε κανένας, δεν θα χρειαζόταν οι πυροσβέστες να θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να ζώσουν μια «ψυχή»…
Αν είχαν λειτουργήσει ως «κράτος» και δεν κατηγορούσε ο ένας τον άλλο ότι παρέλαβε καμένη γη, το σίγουρο είναι πως θα βρισκόμασταν σε καλύτερη μοίρα.
Αλλά αυτός ο κομματικός πόλεμος, αυτή η μεταξύ μας φαγωμάρα, μας έχει κάνει να λειτουργούμε μια ζωή ως δικαστές, μιας και ποτέ δεν βάλαμε τον εαυτό μας στη θέση του κατηγορουμένου!
Αυτού που θα έπρεπε να «πυροβολεί» την κάθε είδους εξουσία για τα λάθη της, αυτού που θα έπρεπε να τραβούσε το αυτί του κάθε βολεμένου «πολιτικάντη» όταν έπεφτε στην αντίληψή του μια παρατυπία, καθώς μέχρι τώρα δεν έχουμε δει «εξουσιαστή» να νοιάζεται πραγματικά για εμάς, μετά την εκλογική του νίκη. Μόνο στα λόγια… κι αυτά μασημένα!
Και δεν είναι μόνο αυτοί που φταίνε… Φταίμε και μείς, με τον ωχαδερφισμό που μας διακρίνει, φταίμε καθώς δεν κάνουμε κάτι για να γιατρέψουμε την ελλιπή μας μνήμη, καθώς δεν βάζουμε στη θέση του τον κάθε «άρχοντα της εξουσίας», αλλά τον αφήνουμε ελεύθερο από φόβο, μήπως και αν τον χρειαστούμε δεν θα μας εξυπηρετήσει!
Έτσι, μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε στο σήμερα. Σήμερα που καίγεται όλη η Ελλάδα και μείς επαναλαμβάνουμε την ίδια ατάκα: να σηκωθεί να φύγει, να παραιτηθεί.
Ενώ εμείς, εκεί στο απυρόβλητο… και μια ζωή θύματα.
Παύλος Ανδριάς