Πέρασαν χρόνια από κείνη τη μέρα που η μικρή Ελλάδα ορφάνεψε από τους δήθεν συμμάχους και προστάτες της! Γιατί μεταξύ μας, ποτέ δεν είχε φίλους προστάτες, ούτε συμμάχους… μόνο ομορφονιούς που την ορέγονταν, γιατί ήταν πανέμορφη και την «ήθελαν» όλοι! Μέχρι που την κηδεμονία της πλέον, ανέλαβε η γριά Ευρώπη που στο παρελθόν είχε διατελέσει και προαγωγός σε όλον τον κόσμο με μεγάλη επιτυχία!.
Μια γριά που ναι είχαν δει πολλά ωραία πράγματα τα μάτια της, αλλά είχε προκαλέσει πολλούς πόλεμους και καταστροφές για να τα οικονομήσει…
Η γιαγιά της μικρής Ελλάδας, η Ιστορία, πριν κλείσει τα μάτια την ορμήνεψε…
«Να κάνεις κουμάντο κόρη μου, από τώρα που είσαι μικρή, μιας και ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Η ζωή είναι αλλοπρόσαλλη και αλιά σε όποιον την αψηφά. Είσαι πλούσια στην ψυχή και πολλοί θα το εκμεταλλευτούν αυτό. Κάνε τα κουμάντα σου και συνέχισε να διδάσκεις ιστορία τους λαούς, αλλά μην ξεχνάς ότι θα πρέπει να είσαι έτοιμη όταν σου χτυπήσει την πόρτα εκείνη η καταραμένη ξερακιανή… η κρίση των δαιμόνων», της έλεγε και της ξανάλεγε… βλέποντάς την να επαναπαύεται στα καλοπιάσματα των άλλων και τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη από τους δήθεν φίλους της.
Η Ελλάδα όμως, ως έφηβη και από τη φύση της ατίθαση, όλα αυτά τα άκουγε βερεσέ και αν και μπροστά της έλεγε άλλα, όταν νύχτωνε φρόντιζε να κάνει την μεγάλη ζωή σπαταλώντας αλόγιστα την αμύθητη περιουσία που είχε βρει από τους προγόνους της, πικραίνοντας αφάνταστα την προγιαγιά της.
Και όταν η γιαγιά «έκλεισε» τα μάτια της και η Ελλάδα ορφάνεψε για μια ακόμα φορά, τα λόγια και οι υποψίες της, δεν άργησαν να πάρουν σάρκα και οστά!
Επιρρεπής η Ελλάδα στις αδυναμίες του χθες, απεγνωσμένα προσπαθούσε να πιαστεί από κάπου, πιστεύοντας ότι έτσι θα μπορούσε να ζήσει τη μποέμικη ζωή που λάτρευε και που για κανένα λόγο, δεν ήθελε να αποχωριστεί…
Όμως, επειδή τίποτα δεν είναι μόνιμο και όλα έχουν ημερομηνία λήξης σε τούτη τη ζωή, δεν άργησε να έρθει η δαιμονισμένη «Κρίση», αυτή που της έκοψε τη ζωή στα δύο.
Απεγνωσμένα κοιτούσε μέσα από τις γνωριμίες της να βρει ένα αποκούμπι, ένα δεκανίκι για να κρατηθεί ζωντανή… αλλά βλέποντας ότι οι μέχρι χθες φίλοι, της γύρισαν την πλάτη, ανασκουμπώθηκε και άρχισε τις βίζιτες, με όποιον έπεφτε στο δρόμο της και της έδινε πιθανές λύσης επιβίωσης!
Ξαφνικά και εκεί που πραγματικά είχε απελπιστεί, την πλησίασε ένας χλεμπονιάρης γεροντάκος και της πρόσφερε ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια, άξια και ικανά να την βοηθήσουν να σταθεί ξανά στα πόδια της.
Εντυπωσιασμένη η Ελλάδα από το ωραίο χρώμα και το ανέλπιστο δώρο που της πρόσφερε ο χλεμπονιάρης γεροντάκος, για να τον ευχαριστήσει έκρινε σωστό να του δώσει σαν αντάλλαγμα, να «παραχωρήσει» την επιμέλειά της και μερικά παραμυθένια εδάφη, για να κάνει τις διακοπές του…
Έτσι την είχε μάθει η προγιαγιά της;
Να είναι ευγενική, αρχόντισσα, ευγνώμων σε όποιον στήριζε την κάθε της προσπάθεια, αλλά και την βοηθούσε να κάνει ένα βήμα προς την πρόοδο και την ανάπτυξη…
Εκείνος όμως, βλέποντας ότι το μέλημα της νεαρής ήταν η καλή ζωή, κάθε λίγο και λιγάκι φρόντιζε με πανούργο τρόπο να της γυαλίζει τα «κόκκινα παπούτσια»… λαμβάνοντας έτσι το μερίδιο ευχαρίστησης που του πρόσφερε, μέχρι που δεν άργησε να γίνει προαγωγός της και μοιραία ο απόλυτος τύραννός, μιας και της στέρησε κάθε είδους ελευθερία και προσωπικής πρωτοβουλίας. Όλο της τον πλούτο και όλα της τα ιστορικά μνημεία μέσα σ’ ένα βράδυ τα πέρασε σ’ ένα Υπερταμείο και από κει πάνε και οι άλλοι!!!
Έρμαιο των ρυθμών και των αλλοπρόσαλλων απαιτήσεών του κατάντησε, μέχρι που τα πόδια της άρχισαν να σαπίζουν μέσα σε εκείνα το καταραμένα «κόκκινα παπούτσια»… και εκλιπαρώντας τον, του ζητούσε να την θανατώσει καλύτερα, παρά να την αφήσει να βλέπει το κορμί της να λιώνει!
Και όσο τον έβλεπε να μην κάνει βήμα πίσω, ήρθαν στο μυαλό της τα λόγια της προγιαγιάς της… τότε που της είχε προφητέψει τα άσχημα μελλούμενα και κλαίγοντας έπεσε σε χρόνιο «μαρασμό»…
Έτσι, έχασε όλα της τα πλούτη και κάθε ελπίδα για να σταθεί ξανά στα πόδια της!
Αχ και να την είχε ακούσει τότε…
Αλλά είπαμε! Όταν όλα βαίνουν καλώς… δύσκολα έχεις καθαρό το νου να σκεφτείς τις αρνητικές παραμέτρους, αυτές που στην ουσία σου φυλακίζουν τη σκέψη και μοιραία σε οδηγούν στην αυτοκαταστροφή!
Γι’ αυτό, καλό θα είναι να σεβόμαστε, να αγαπάμε και να ευγνωμονούμε αυτούς που στην πορεία της ζωής μας έμπρακτα μας δείχνουν το ενδιαφέρον τους και μας βοηθούν να σταθούμε στα πόδια μας ανιδιοτελώς…
Και είναι ιερό καθήκον να σεβόμαστε το λόγο και τη σκέψη της γιαγιάς Ιστορίας, να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, αν θέλουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια, μα πιο πολύ αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι… που σέβονται την ιστορία τους και την πολιτιστική κληρονομία που μας άφησαν οι πρόγονοί μας.
Τη δόξα πολλοί εμίσησαν, το χρήμα όμως κανένας…
(Από την συλλογή χρονογραφημάτων μου: «Φύλλο Συκής»)