«Να παγαίνεις μέχρι εκεί που φτάνει το ποδάρι σου», έλεγε χρόνια πριν ο σοφός, αγράμματος κατά τους σημερινούς φωστήρες, λαός… κάτι που έβρισκε σύμφωνους και τους κατοίκους εκεί πάνω στην Τρανή Χούνη, όπου όπως και να το κάνουμε, είχαν άλλη άποψη…
«Μας χαρίζουν σπίτια και εμείς θα τους γυρίσουμε την πλάτη;», έλεγαν και ξανάλεγαν τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με την κυρία Πρασινίδου πρώτη και καλύτερη να πηγαίνει στην τράπεζα και να παίρνει το δάνειο με συνοπτικές διαδικασίες.
Και να ήταν η μόνη!
Λες και πήγαιναν σε λαϊκό προσκύνημα ήταν όλοι τους, μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αφτιά, μιας και το κράτος αναγνώρισε τους αγώνες τους και τις θυσίες που έκαναν στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης και τώρα ήρθε η ώρα να ζήσουν σαν άνθρωποι.
Έρεε το χρήμα, γέλαγε και χόρευε ο κόσμος με το καλό που τους βρήκε και όσο οι εργασίες βρίσκονταν στο ζενίθ, το χωριό ζούσε μεγάλες στιγμές. Μέχρι και όνομα άλλαξαν και από Τρανή Χούνη, το έκαναν Houni big city!!!
Ναι πραγματικά, ήταν κάτι το μοναδικό, κάτι το συγκινητικό, να βλέπεις τους ανθρώπους να ζούνε σε μια άλλη φάση, εκείνη του «κάθομαι και τα ξαίνω», που ήδη είχε αρχίσει να εισβάλει με έξυπνο τρόπο στη ζωή τους…
«Κάποια στιγμή, θα τα ξεχρεώσουμε…», έλεγαν, μιας και κανείς δεν τους είχε θέσει τέτοιο ζήτημα, με το κράτος να συνεχίζει να τους παρέχει όλα τα καλούδια, ώστε να τους δει ευτυχισμένους!
Ήταν η χρυσή εικοσαετία της δημιουργίας και κανείς δεν ήθελε να ανακόψει την ξέφρενη πορεία της ανόδου, της υπερβολής και της εικονικής ευημερίας.
Τότε που ο Έλληνας έγινες ο βασιλιάς των πιστωτικών καρτών και των δανείων, το θύμα των παπαγάλων, των κορακίων… και των χρηματιστηρίων.
Τότε που ο καθένας ήθελε να κάνει το δικό του, που από μέσα του μισούσε το διπλανό του, άσχετα αν στα κλαρίνα και στα μπουζούκια ήταν ο αδερφός του!
Τότε που το μικρόβιο του ξερόλα άρχισε να αναπτύσσεται μέσα στο μυαλό του και άρχισε να τον κάνει νάρκισσο και αγνώμονα μέσα στο σπιτικό του.
Έκανε ανοίγματα πολλά, έχτιζε σπίτια με ψεύτικα, μα εντυπωσιακά υλικά, όσο και αν του έλεγαν τα γεροντάκια που έβλεπαν πολύ μακριά, πως θα έρθει μέρα που όλα αυτά θα τα πληρώσετε ακριβά…
Αλλά… «Έλα τώρα μωρέ που θ’ άκουγαν τα γεροντίστικα μυαλά!!!»… Τώρα θα πατούσαν φρένο; Τώρα που είχαν το χρυσάφι στα πόδια τους, θα έκαναν πίσω;
Η ανάπτυξη ήταν εμπρός τους και ήταν ηθικά υπεύθυνοι, απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό να την υποδεχθούν, να την καλωσορίσουν.
Κι απ’ ότι είδαμε όλοι, την υποδέχτηκαν… αγνοώντας πως κάπου εκεί πίσω από τα «σκίντα», ήταν κρυμμένος ο κακός ο λύκος, που παραμόνευε το πότε θα τους κατασπαράξει, γνωρίζοντας πολύ καλά, πως κάποια στιγμή θα μείνουν εντελώς γυμνοί… πράγμα που έγινε.
Όμως, το κακό είναι ότι ακόμα και τώρα, συνεχίζουν να κυκλοφορούν ξεβράκωτοι, μιας και δεν περισσεύει φράγκο για να βάλουν ένα βρακί στον πισινό τους!
Το γιατί; Μην τους ρωτήσεις, δεν αξίζει… μιας και η απάντηση είναι γνωστή, χρόνια τώρα.
«Οι άλλοι φταίνε… που μας αποπλάνησαν»
(Από την συλλογή χρονογραφημάτων μου: «Φύλλο Συκής»)