Συνέντευξη στην Μαίρη Γκαζιάνη & το Now24.gr: “Από μικρός λάτρευα τη γραφή και πάντα φανταζόμουν τον εαυτό μου πίσω από ένα γραφείο να γράφει… ”
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Είστε συγγραφέας. Μιλήστε μας για τον άνθρωπο Παύλο.
ΠΑΥΛΟΣ ΑΝΔΡΙΑΣ: Βαρύς και τιμητικός αυτός ο τίτλος… Δεν θα πω ότι δεν τον αποδέχομαι, αλλά περισσότερο μ’ εκφράζει αυτός του «γραφιά». Το «συγγραφέας» έχουν το δικαίωμα να το λένε οι αναγνώστες, γιατί αυτοί μας διαβάζουν, αυτοί γνωρίζουν ποιοι πραγματικά είμαστε. Όσο για τον άνθρωπο Παύλο, αυτό που γνωρίζω είναι πως αγαπάει ότι τον γεμίζει και τον ευχαριστεί και λατρεύει την οικογένειά του. Είναι απλός, ένας συνηθισμένος καθημερινός τύπος που του αρέσει το χιούμορ και η καλή παρέα, με αρκετές ευαισθησίες.
Μ.Γ.: Ποιο ήταν το έναυσμα ώστε ν’ ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Π.Α.: Το παιχνίδι με το λευκό χαρτί και η κίνηση του μολυβιού πάνω σ’ αυτό, δημιουργώντας λέξεις, πρόσωπα, σκηνές. Από μικρός λάτρευα τη γραφή και πάντα φανταζόμουν τον εαυτό μου πίσω από ένα γραφείο να γράφει και να «παίζει» με τους ήρωες των ιστοριών του. Κι όταν ασχολήθηκα και με τη δημοσιογραφία, το πάθος μεγάλωσε και έγινε τρόπος ζωής. Πόσο μάλλον, όταν έγραψα και το πρώτο μου σενάριο…
Μ.Γ.: Υπήρξε κάποιος άνθρωπος που σας ενθάρρυνε στα πρώτα σας συγγραφικά βήματα;
Π.Α.: Φυσικά… Η αγαπημένη φίλη μου, η Ευτυχία, όταν διάβασε κάποια σκόρπια κείμενά μου. Ηθοποιός στο επάγγελμα και λάτρης των βιβλίων. Θυμάμαι, ήταν κάπου εκεί στις αρχές του 1994, όταν μου δώρισε ένα μπλοκ αλληλογραφίας κι ένα στυλό, λέγοντάς μου: «Ήρθε η ώρα να γράψεις το πρώτο σου βιβλίο». Έτσι… ξεκίνησα να γράφω το «Στη δίνη των ένοχων χρησμών». Βέβαια, αν δεν ήταν ο εκδότης μου, ο Αγησίλαος Καλαμαράς, πολλά γραπτά ίσως έμεναν για χρόνια στο συρτάρι.
Μ.Γ.: Τι είναι αυτό που δεν αντέχετε ως άνθρωπος ή/και ως συγγραφέας;
Π.Α.: Την υποκρισία, την ψευτιά και τους δήθεν φίλους. Τρία σε ένα… Ένα σετ που το συναντάς συχνά στις μέρες μας και πραγματικά σε θλίβει, όταν συμβαίνει. Έμαθα να σέβομαι τους ανθρώπους, να συγχωρώ τα λάθη τους, αλλά δεν μπορώ να συνυπάρχω με «σκιές»…