Το τελευταίο διάστημα το μόνο που ακούγεται είναι ότι νέοι φεύγουν από την πατρίδα, επιστήμονες αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό, απλοί άνθρωποι μεταναστεύουν για ένα καλύτερο αύριο…
Τι πιο άσχημο, τι πιο εξευτελιστικό για τον τόπο μας, την ιστορία μας, τους εαυτούς μας, τους απογόνους μας, μα πιο πολύ για τις γενιές που έρχονται!
Είναι ντροπή να το βάζεις στα πόδια, να πουλάς την πατρίδα σου, να την αφήνεις απροστάτευτη στην επέλαση των ξένων, απλά για να καλύψεις τις δικές σου ανάγκες… για να βολευτείς, να τακτοποιηθείς.
Κάποτε ο Χαλίλ Γκιμπράν είχε πει «μη φεύγεις μακριά από το σπίτι σου, γιατί εκεί κατοικεί το παρελθόν σου» και είχε απόλυτο δίκιο.
Το σπίτι σου είναι αυτό που σε άνδρωσε, σου έδωσε τα όπλα να πολεμήσεις, σ’ αυτό ορκίστηκες να αγωνίζεσαι για να μη το βεβηλώσουν οι «ανήθικοι» κατακτητές.
Δεκτό και κατανοητό ότι η ζωή έχει δυσκολέψει και ότι περισσότερες πιθανότητες έχεις να πιάσεις το τζόκερ από το να βρεις δουλειά. Δεκτό ότι μας πίνουν το αίμα, δεκτό και το ότι έχουμε γίνει επαίτες!
Το να δίνεις όμως και τα κλειδιά του σπιτιού σου, της πατρίδας σου στο «βιαστή» σου, είναι γελοίο, τρισάθλιο και πρόστυχο.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να οργανωθούμε, να ταμπουρωθούμε στα σπίτια μας και να πολεμήσουμε με ό,τι μέσο διαθέτει ο καθένας… τα αρπακτικά!!!
Για σκέψου, θα σου άρεσε το παιδί σου, το εγγόνι σου αύριο να σε πει προδότη; Να σε αποκαλέσει δειλό και να φτύνει με μίσος πάνω από τον τάφο σου;
Μπορεί να ακούγεται σκληρό τώρα που διαβάζεις εσύ τούτες τις αράδες, γι’ αυτόν όμως τότε, θα είναι ντροπή να κουβαλάει μια ζωή τη ρετσινιά του απόγονου ενός Έλληνα δειλού προδότη, που μια ζωή κοίταζε τον εαυτό του και τίποτε άλλο…