28 Φλεβάρη του 2025 και η Ελλάδα αρχίζει να βρίσκει τα πατήματά της, με τους 57 νεκρούς των Τεμπών να φωτίζουν και να δίνουν οξυγόνο στον καθένα από εμάς από εκεί ψηλά κι ελπίδα για ένα καλύτερο σήμερα βασισμένο πάνω σε ανθρώπινες αξίες, πίστη, σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και δικαιοσύνη.
Χιλιάδες κόσμος βγήκε στους δρόμους και στις πλατείες, να κλάψει μαζί με τους χαροκαμένους γονείς, να σηκώσει το κεφάλι ψηλά και δίχως κομματικές αποχρώσεις, πολιτικά πιστεύω, κατευθυνόμενες κινήσεις και ωχαδερφισμούς, να ζητήσει τη ζωή που του ανήκει, πάλι πίσω.
Πιασμένοι χέρι χέρι, ενωμένοι και σίγουροι πως τίποτα πλέον δεν είναι ικανό να τους εμποδίσει, ζήτησαν σεβασμό από εκείνους που χρόνια λένε πως νοιάζονται για εμάς, να σταματήσουν το κρυφτό, ν’ αναλάβουν τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα και να πουν αλήθειες, πάνω από τους τάφους των αθώων ψυχών που πριν δυο χρόνια έστειλαν μήνυμα πως «…δεν θ’ αργήσω, θα γυρίσω».
Και ναι, δεν άργησαν…
Επέστρεψαν χθες, για να μας θυμίσουν πως:
είναι λάθος ν’ αφήνουμε την αναβλητικότητα να μας κρατά δέσμιους στο χθες
εύκολα το λάθος καταστρέφει το είναι μας
άδικο για όλους η αλήθεια να κρύβεται πίσω από μισόλογα
πονάει ό,τι μας μηδενίζει
σκοτώνει ότι μηδενίζει την ύπαρξή μας
όταν αφήνουμε τη ζωή μας να περνάει, η ψυχή μας μαραζώνει
είναι άσχημο να είμαστε χειροκροτητές των πάντων
η ζωή είναι χορός, αρκεί να βγούμε από τη βολή μας
για τη λύπη δεν υπάρχουν βοτάνια, μόνο δάκρυα ψυχής
δεν είναι ντροπή να κλαίμε… είναι κάθαρση
Ήρθαν να πουν σε όλους μας και στον καθένα μας ξεχωριστά: «Φρόντισε μη χάσεις το τρένο της ζωής… Είναι κρίμα!!!»
Παύλος Ανδριάς