Όλα στη ζωή μας, ποτέ δεν είναι τέλεια…
Βέβαια αυτό το γνωρίζει όποιος το έχει βιώσει και όχι εκείνος που το λέει για να περνάει η ώρα.
Εκεί είναι που σου δίνεται μια μεγάλη ευκαιρία να αξιολογήσεις ποιούς έχεις δίπλα σου και αν πραγματικά αξίζει να τους βάζεις στο σπίτι σου, να τους έχεις στη ζωή σου.
Το φίλο ή έστω το «γνωστό», εκεί τον έχει ανάγκη…
Όχι στον πόνο και τη λύπηση, όπως βολεύει αρκετούς να λένε και να το παίζουν μεγαλόψυχοι, θεωρώντας σε ως αποτυχημένο… αλλά εκεί που έχεις χάσει τον έλεγχο και με όση δύναμη σου έχει απομείνει, προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου.
Προσπαθείς να δώσεις από μόνος σου ώθηση στον «εγκλωβισμένο μηχανισμό» της δημιουργίας και να φτιάξεις μια νέα φόρμα δράσης, με την ελπίδα ότι το αύριο θα σε αποζημιώσει, υλικά και ψυχικά…
Αν λοιπόν, ο φίλος ή ο «γνωστός» δεν είναι ικανός να σταθεί δίπλα σου και να σε βοηθήσει να πας παρακάτω, δεν αξίζει να είναι στη ζωή σου και καλό θα είναι να βρεις τη δύναμη να του το πεις κατάμουτρα και να τον διαγράψεις, μια και καλή.
Μια κι έξω, για να το αισθανθεί, μιας και η απόρριψη πονάει…
Αλλά καλύτερα να πονέσει αυτός που απλά περιφέρεται στη ζωή σου, παρά εσύ που κάποια στιγμή θ’ αναγκαστείς να κάνεις την αυτοκριτική σου και θα νιώσεις «λίγος»…
Σεβάσου τον εαυτό σου λοιπόν και δείξε του ότι ναι, πραγματικά τον αγαπάς και δεν τον θυσιάζεις στο βωμό της «ανθρωπιστικής βοήθειας» απέναντι σε κάθε λαθρομετανάστη της ζωής σου!
Σεβασμός σημαίνει πίστη…