Πότε έφυγαν τα Χριστούγεννα, πότε σουβλίσαμε το αρνί, πότε μαζέψαμε στο σπίτι τα χαλιά, πότε φεύγει ο Μάης… ούτε που το καταλάβαμε!!!
Κι έφτασε καλοκαίρι. Το θέρος και το κακό μας το ριζικό, μιας και φέτος θα ξανακάνουμε ηλιοθεραπεία στο μπαλκόνι του σπιτιού μας, με μόνη εξαίρεση την εβδομάδα του κοινωνικού τουρισμού, εκεί που πηγαίνεις και παίρνεις μυρωδιά για το τι γίνεται γύρω σου και χάνεις το φώς σου.
Φέτος βέβαια προβλέπεται η σεζόν να είναι πιο εντυπωσιακή, μιας και θα φορεθεί πολύ ο «κόφτης», αυτός που έστω και λίγο ως φύλλο συκής, θα καλύψει το εθνικό μας ξεβράκωμα.
Αυτό που μπάζει από παντού και δε λέει κανείς έτσι για τους τύπους, να ρίξει ένα σκουτί πάνω της, να καλύψει έστω για λίγο τη γύμνια της.
Θα θησαυρίσουν κατά πως λένε οι σεξοπορνοδιαστοφολόγοι τα φαρμακεία με κάθε τύπου κολλύριου που θα πουλάνε σε μας τους αόμματους, μιας και το τι έχουν να δουν τα μάτια μας δε λέγεται, αφού με την κρίση το τσιτσίδωμα θα πάει σύννεφο και ποιος να κάνει λόγο για προσβολή της δημοσίας αιδούς.
«Κόφτης» και ξερό ψωμί κι όποιος αντέξει, με όλα τα υπόλοιπα «καλοκαιρινά τρικ» να τρέχουν κανονικά, μιας και γνωρίζουμε καλά το ήθος και τον επαγγελματισμό των κάθε είδους επιχειρηματιών που για το μόνο που φροντίζουν είναι η άριστη οργάνωση και η σωστή οικονομική κατάσταση της … τσέπης τους!
Αυτοί που μέσα σε δύο τρεις μήνες κοιτάζουν να βγάλουν τα σπασμένα όλης της χρόνιάς.
Τι θα κάνει σου λέει, δεν θα διψάσει; Δεν θα τον κόψει η λόρδα; Δε θα τον βαρέσει ο ήλιος στο κεφάλι; Θα του πιω το αίμα και θα τον βάλω να μου πει και ευχαριστώ… Ανάπτυξη δεν ήθελε, θα την έχει…
Πολιτισμένη χώρα είμαστε, δημοκρατία έχουμε, ωχβρεαδερφάκιδες δηλώνουμε, ας πάει στα κομμάτια λέμε το κάθε πιάσιμο… γιατί να μην εκμεταλλευτούν οι έξυπνοι τις περιστάσεις;
Μήπως θα τους ελέγξει κάποιος; Φυσικά και όχι. Όλοι σφυρίζουν αδιάφορα και εμείς πληρώνουμε τα σπασμένα!
Μικρό νερό ζητάς, μεγάλο μόνο σου λέει ο υπάλληλος του κυλικείου, γιατί το μικρό με τόσο κόσμο τελείωσε και σου ζητάει και 3 ευρώ. Φραπέ του λες, μια γαβάθα νεροζούμι σου δίνει και άμα του πεις και κάτι, σου τον σερβίρει σε ποτηράκι του… ελληνικού, έτσι για να πρωτοτυπήσει!
Και να’ ταν μόνο αυτό. Εισιτήρια στα ύψη, δωμάτια μόνο για γερές τσέπες, ξαπλώστρες, ομπρελίτσες και διάφορα επικοινωνιακά λαλά, πανάκριβα και απλησίαστα γενικά, για να μην είμαστε όλοι ίδιοι.
«Κόφτης» λοιπόν σε όλα και μιας και η κοιλιά μας θα φάει τον περίδρομο, ας κάνουμε τα κουμάντα μας και ας βάλουμε έναν «κόφτη» και εμείς στα θέλω μας…
Παύλος Ανδριάς