Λίγο πριν τα φώτα της πόλης σβήσουν και οι δρόμοι αδειάσουν, κάπου εκεί, μέσα στον πολύ κόσμο, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που η μοίρα τους πιθανόν τους έχει καταδικάσει να ζουν μόνοι, με μόνη συντροφιά τη σκιά τους!
Είναι αυτοί που καθημερινά βλέπουμε να κυκλοφορούν ανάμεσά μας με βρόμικα ρούχα και τρομάζουν όταν τους κοιτάμε για λίγο, επίμονα.
Είναι αυτοί που ζητάνε ελεημοσύνη σ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, ελπίζοντας ότι θα τους δώσουμε κάτι, για να μπορέσουν να αγοράσουν λίγο φαγητό.
Αυτοί είναι. Οι άνθρωποι σκιές. Οι σκιές που προσπαθούν και κυνηγούν το σώμα τους. Το πρόσωπο και την οντότητά τους, που κάποτε έχασαν στην «αρένα» της ζωής.
Αυτής που τους γύρισε την πλάτη, ακούγοντας και εκτελώντας τις εντολές της πολιτείας, αυτής που πλέον σε μετράει σα χρήμα ή αριθμό, μα ποτέ σαν άνθρωπο!!!
Κι εμείς εκεί, παγιδευμένοι στα γρανάζια της καθημερινότητας… χανόμαστε.
Σίγουρα ο καθένας από εμάς θα δώσει μια απάντηση που πιθανόν να τον βολεύει ή στη χειρότερη περίπτωση δεν θα τον χρεώνει ενοχές. Και αυτό γιατί, κανείς μας δεν έχει ασχοληθεί μ’ αυτό το «κεφάλαιο» όσο πρέπει.
Με το δίκιο του όμως να πει κάποιος, «με τα δικά μου προβλήματα, ποιος ασχολείται;» και θα έχει δίκιο, αφού ο κάθε πολίτης αυτού του τόπου, ζει το δικό του δράμα.
Το ζητούμενό μας όμως είναι η «κοινωνία των μοναχικών ανθρώπων». Αυτών που δεν έχουν κανέναν δίπλα τους. Που κοιμούνται τα βράδια στα παγκάκια, σκεπάζονται με χαρτόκουτα και έχουν ως μαξιλάρι μια νάιλον σακούλα γεμάτη αποφάγια, συγκομιδή από τους κάδους απορριμμάτων.
Και όσο αυτοί ψάχνουν τους κάδους για να βρουν κάτι φαγώσιμο, κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν τη ζωή τους… δίχως τουλάχιστον να κρατάνε τα προσχήματα και έστω τους τύπους. Δικαίωμά τους, θα πείτε… αλλά…
Ας αφήσουμε όμως εμείς αυτό το «αλλά» στο περιθώριο και ας επιτρέψουμε στις ευαισθησίες μας να αναδυθούν και όλοι μαζί να αγκαλιάσουμε αυτούς τους ανθρώπους με όποιες δυνάμεις μας έχουν απομείνει, δίνοντάς τους το δικαίωμα να «ξαναζήσουν».
Καλές γιορτές, σε όλους μας.
Παύλος Ανδριάς
Συγγραφέας-Δημοσιογράφος