Σε μια κοινωνία που δύσκολα μπορείς να κατανοήσεις τα όσα συμβαίνουν γύρω σου, που η μια τραγωδία διαδέχεται την άλλη, που κάθε τάση αποπροσανατολισμού μας ρίχνει όλο και πιο πολύ στο σκοτάδι, κάποιοι θεωρώντας πως γεννήθηκαν για να σώσουν τον κόσμο από τα δεινά του, ανοίγουν το στόμα τους… και ξεχνούν να το κλείσουν!
Γιατί; Γιατί απλά… το έχουν τερματίσει, όπως λένε οι νεώτεροι, μετατρέποντας κάθε ελάττωμά τους σε χάρισμα κι όποιον πάρει ο χάρος, φυσικά με τη δική μας ανοχή!!!
Έτσι, το να λένε ψέματα, να κατακρίνουν τα πάντα και να συκοφαντούν, είναι κάτι που τους δίνει ενέργεια, εξιτάρει το άρρωστο μυαλό τους, επιτρέποντάς τους να καταστρέφουν ότι αγνό και όμορφο κυκλοφορεί στο πεδίο δράσης τους.
Βέβαια, όταν θελήσουν να κερδίσουν κάτι ή να οικειοποιηθούν μια κατάσταση ή ένα γεγονός, απλώνουν τα δίχτυα της κολακείας και περιμένουν καρτερικά να πάρουν αυτό που θέλουν!
Αν όμως για τον οποιοδήποτε λόγο, κάτι πάει στραβά και η έκβαση του αποτελέσματος είναι αντίθετη από αυτή που περιμένουν, τότε μετατρέπονται σε ύαινες…
Καταριούνται, οργίζονται και βρίζουν, ειρωνεύονται και χλευάζουν όποιον θελήσει να σταθεί απέναντί τους και δεν διστάζουν να χειροδικήσουν και αν χρειαστεί, αρκεί να γίνει το δικό τους… Γιατί, αυτοί ξέρουν… αυτοί είναι οι εκλεκτοί!!!
Όμως, μην ξεχνάμε πως και εμείς οι ίδιοι έχουμε μερίδιο ευθύνης από τη στιγμή που «δειλιάζουμε» ή αποφεύγουμε να κάνουμε διάλογο μαζί τους, από τη στιγμή που τους αφήνουμε ελεύθερο το βήμα να εκφραστούν.
Ίσως θα πρέπει να γίνουμε πιο τολμηροί και πιο αποφασιστικοί όταν βλέπουμε αυτά τα παράσιτα να μολύνουν τους κόλπους της κοινωνίας μας, ίσως θα πρέπει να τους απομονώσουμε και περιφρονώντας τους να τους αφήσουμε να φάνε τις δικές τους σάρκες…
Ναι, μπορεί να χρειάζεται δύναμη ψυχής για να το τολμήσουμε αυτό, αλλά αν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε το πρώτο βήμα, το τσουνάμι που θ’ ακολουθήσει, θα είναι καταστροφικό!
Μπορεί η οικονομική κρίση να μας έβγαλε έξω από τα νερά μας, μπορεί η κρίση αξιών που ακολούθησε να μας υπνώτισε και να μας οδήγησε σε λάθος κατεύθυνση, αλλά μέχρι εκεί…
Τη δική μας τη ζωή, την ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι. Είναι ένα δικό μας κεφάλαιο το οποίο καλούμαστε να θωρακίσουμε και να του δώσουμε οξυγόνο για να ζήσει.
Σ’ αυτό δεν χωρούν φτηνές δικαιολογίες και οπισθοδρομήσεις. Σηκώνουμε το κεφάλι μπροστά και προχωράμε, γιατί ο κόσμος μας έχει ανάγκη από ανθρώπους δυνατούς, με ιδανικά και αξίες.
Πετάμε τις μάσκες των κομπάρσων στα σκουπίδια και παίρνουμε ξανά τη ζωή στα χέρια μας.