Αυτές τις μέρες, πολύς λόγος γίνεται για τους ανθρώπους του πολιτισμού, των τεχνών και των γραμμάτων, μιας και αυτοί βλέποντας πως κανείς δεν τους «κοιτάζει», βγήκαν στους δρόμους!
Βγήκαν για να ζητήσουν το αυτονόητο. Στήριξη…
Ναι, όσο «άκομψο» και αν ακούγεται σε κάποιους, άνθρωποι είναι και αυτοί και έχουν τις ίδιες ανάγκες που έχουν και οι υπόλοιποι. Πρέπει να ζήσουν.
Βλέπεις, μέχρι τώρα καμία κυβέρνηση δεν έσκυψε πάνω από αυτούς, να δει τα προβλήματά τους, να τους στηρίξει στην ανάγκη και να τους βοηθήσει, αγνοώντας πως αυτοί οι άνθρωποι βγάζουν την καλύτερη εικόνα προς τα έξω, αυτοί οι άνθρωποι υπηρετούν τον πολιτισμό.
«Το ψώνιο τους κάνουν…», συνεχίζουν να λένε ακόμα και στις μέρες μας, «οι ιδεαλιστές της οκάς»… μιας και γι’ αυτούς πολιτισμός είναι η ζωή του καθενός, μέσα από την κλειδαρότρυπα.
Αυτής που κάποιοι εδώ και πολλά χρόνια πριν φρόντισαν να τον διδάξουν και να του κατευθύνουν τη σκέψη, καθώς ήθελαν να τους ακολουθούν μαριονέτες με «ροζ & πρόστυχους εγκεφάλους», δίχως σκέψεις και αναζητήσεις!
Ποτέ λοιπόν εκείνοι οι εξουσιαστές δεν θέλησαν να δημιουργήσουν ένα πλάνο, ένα πλαίσιο ή αν θέλετε να φτιάξουν μια τράπεζα πληροφοριών, ώστε να υπάρχει μια επόμενη μέρα για τους δημιουργούς και τους καλλιτέχνες ετούτης της χώρας… με αποτέλεσμα σήμερα αρκετοί να «πνίγονται» μέσα στο πέλαγος της αδιαφορίας και του μηδενισμού.
Ανάμεσα σ’ αυτούς και οι συγγραφείς. Οι άνθρωποι που μας ταξιδεύουν με τα βιβλία τους, αυτοί που έρχονται με τα γραπτά και τις λέξεις τους, να μας κρατήσουν συντροφιά, σε κάθε ενότητα και φάση της ζωή μας.
Αυτοί που το κράτος ξέρει να τους φορολογεί, αλλά παράλληλα και να αδιαφορεί, θεωρώντας πιθανόν πως και αυτοί το ψώνιο τους κάνουν, την ψυχοθεραπεία τους…
Άκρως θετικό το ότι η σημερινή κυβέρνηση ανακοίνωσε τη δημιουργία Μητρώο Καλλιτεχνών και Δημιουργών, ώστε να γίνει καταγραφή των πραγματικών δυνάμεων του Πολιτισμού αυτής της χώρας με διαφάνεια και ο καθένας εν ζωή, να λάβει το μερίδιο που του αναλογεί.
Όμως, όλος αυτός ο κόσμος του Πολιτισμού, θέλει στήριξη και από εμάς… Έχει ανάγκη ν’ ακούσει το χειροκρότημα, να αισθανθεί πως κάποιος είναι δίπλα του, τον βλέπει, τον διαβάζει, τον «απολαμβάνει»…
Και ναι… και ο συγγραφέας έχει ανάγκη να αισθανθεί την ανάσα του αναγνώστη πάνω στις σελίδες του βιβλίου του, έχει ανάγκη τη στήριξη του αναγνώστη… γιατί γι’ αυτόν γράφει.
Ας γυρίσουμε λοιπόν σελίδα στη ζωή μας και σεβόμενοι ο ένας τη δουλειά του άλλου, ας πάμε τις ζωές μας πιο μπροστά… εκεί που πραγματικά μας αξίζει να είμαστε.
Παύλος Ανδριάς