Λέω να γυρίσουμε λίγο το χρόνο πίσω και να φέρουμε στη μνήμη μας εκείνα τα όμορφα πρωινά, μεσημέρια ή και τ’ απογευματάκια, που δροσιζόμαστε κάτω από την πλούσια φυλλωσιά της κληματαριάς.
Τότε που η απλότητα έκανε τη διαφορά, τότε που καταλαβαίναμε την έννοια του χρόνου, την ομορφιά της στιγμής και το μεγαλείο της χαλάρωσης. Τότε που μοσχοβολούσε ο τόπος με το άρωμα του ελληνικού καφέ στο φλιτζάνι, τότε που απολαμβάναμε το σπιτικό γλυκό του κουταλιού ή τη βανίλια, το λατρεμένο υποβρύχιο μικρών και μεγάλων, τότε που έπινες ένα ποτήρι νερό να ξεδιψάσεις και να ξαποστάσεις… και το ένιωθες!
Τώρα θα μου πείτε τι τα θέλω και τα σκαλίζω όλα αυτά και φέρνω στη μνήμη μας εικόνες του χθες, σε μια εποχή που κυριαρχεί το στρες, ο φρέντο, η πολυφωνία και ο χαβαλές!
Αφορμή λοιπόν για όλο αυτό στάθηκε μια κουβέντα μεταξύ φίλων περί διακοπών στον καφενέ, όπου ο καθένας έλεγε τα δικά του, ανάλογα με τον παρά του, τα γούστα και τα όνειρά του…
Ο ένας ίσα για Χίο τράβηξε, λοξά για Μυτιλήνη, ο άλλος έπιασε βορά, κι ο άλλος τους κοίταζε καλά καλά… γιατί δεν του βγαίναν τα ψιλά, να πάει για μια βουτιά στη Λούτσα ή την Σκαφιδιά!
Και εκεί ήταν που μπήκαν και οι διπλανοί στην κουβέντα, με το που θα πάμε φέτος βρε αδέρφια διακοπές, φέτος που έσφιξε κι άλλο ο κορσές, που πήραν τον ανήφορο οι τιμές, τα θέλω και οι απαιτήσεις οι τρελές.
Κάποιοι μίλησαν σοφά: έχουμε κάνει τα κουμάντα μας παιδιά, δουλεύει ακόμα κι η γιαγιά, στα 96 βάφει τα νύχια στις φιλενάδες της στη γειτονιά, τους φτιάχνει μαλλί, κάνει γαζί και στριφώνει ρούχα από τη λαϊκή… και τσιμπάει ότι βρει!
Ξαφνικά, πήρε το λόγο ο Παρασκευάς, ο μερεμετιάς της γειτονιάς, που μιλάει με όλο τον ντουνιά, φτιάχνοντας βρύσες, έπιπλα, ασπρίζει, σοβατίζει και δεν αφήνει να πάει χαμένη καμία δουλειά.
Μίλησε λοιπόν κατά πολλούς ορθά, καθώς είπε πως λίγοι είναι αυτοί που έχουνε λεφτά, που πάνε διακοπές όποτε τους τη βαρέσει και σκορπάνε τον παρά… δίχως ενοχές και αναλύσεις φοβερές, του τι τα θες… έτσι είναι η ζωή, υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί!
«Ρε πάρτε το χαμπάρι. Φέτος θα δουλέψει διακοπές κάτω από την κληματαριά, στο σπίτι του παππού, του θείου, της θείας, του φίλου, του κουμπάρου, της γειτόνισσας, στην ανάγκη και της πεθεράς! Και δεν θα είναι η πρώτη φορά. Δε βλέπεις μάνα μου; Μόνο η νεολαία από το μέσο Έλληνα πάει διακοπές, έστω κουτσουρεμένες… που δεν την τρομάζουν δωμάτια και ακτοπλοϊκά, να ζήσουν θέλουν τον έρωτα, τον ήλιο και την ξενοιασιά, ναι ρε μάγκες με τη συνδρομή του μπαμπά και της μαμάς. Για μας τα χούφταλα είναι το πρόβλημα, που έχουμε μάθει να λειτουργούμε μέχρι εκεί που φτάνει η αρίδα μας! Μόνο με κουπόνια πας διακοπές… κι αυτά που λένε οι ξύπνιοι, τ’ ακούω βερεσέ. Μύκονο λέει, Σαντορίνη, Πάρο, Κρήτη και τα σχετικά, για μια βδομάδα θες επιχορήγηση κρατική και έναν Άραβα επενδυτή δίπλα σου. Για τα υπόλοιπα νησιά, καλό θα είναι να τα έχεις με την εκκλησία καλά, μήπως σε κοιμίσουν στο μοναστήρι σε καμιά γωνιά… Κατά τ’ άλλα; Κάτω από την περγουλιά και φέτος ξανά μανά, που είναι όλα ελεγχόμενα… που ρίχνεις κι ένα ύπνο και όλα τα ξεχνάς. Για δες… Το πότε έφυγε ο Ιούνης, ούτε που το καταλάβαμε. Με την κουβέντα θα φύγει ο Ιούλης κι εκεί που θα ζυγώνει ο Αύγουστος, θα ρίξεις μια βουτιά στα κλεφτά και να βρε, ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά!!!»
Στη κληματαριά κι όλα θα πάνε καλά, γιατί τι νόημα έχει η ζωή αν δεν ζεις την κάθε στιγμή; Φίλους να έχετε, να σας στέλνουν φωτογραφίες από εκεί που πάνε και όλα μια ιδέα είναι…