Έχω πολλές φορές αναφερθεί με κείμενα “σεντόνια” στην ζοφερή, τριετή περίοδο της φρικτής ανεργίας, πριν από μια δεκαετία. Είναι ένα κομμάτι της ζωής μου που, όσο και να προσπαθώ να το θάψω βαθιά μέσα στη μνήμη μου, δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Με σημάδεψε και θα με ακολουθεί μέχρι το τέλος του εργασιακού και όχι μόνο βίου μου. Ορισμένα ψήγματα εκείνης της περιόδου τα μετέτρεψα σε ιστορίες και θα τις περιλάβω σε μια συλλογή που, να’ μαστε καλά, θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό. Όχι, όμως, τα πολύ δύσκολα. Αυτά ακόμα δεν είμαι έτοιμος να τα μοιραστώ. Δεν ξέρω αν θα είμαι και ποτέ.
Διαβάζοντας το βιβλίο του καλού φίλου Παύλος Ανδριάς “Άνεργος στη λήθη των φελλών”, οι μνήμες επέστρεψαν. Ευτυχώς, όχι ως πληγές, αλλά ως “ξυπνητήρι”. Διαβάζοντας το κείμενο του, υπήρξαν στιγμές που αισθάνθηκα πως διάβαζα τις σκέψεις μου. Αναρωτήθηκα, αν του είχα ποτέ αφηγηθεί την ιστορία μου και ο αθεόφοβος την πήρε και την έκανε βιβλίο. Σας διαβεβαιώ ότι – ακόμα τουλάχιστον – δεν το έχω κάνει. Τότε ήταν που χτύπησε το “ξυπνητήρι”. Δεν ήμουν ο μόνος. Είναι κι άλλοι που πέρασαν και που περνούν ακόμα αυτό το δύσκολο μονοπάτι. Και, όχι, δεν είμαστε ακόμα ασφαλείς. Θέλει διαρκή αγώνα, προσπάθεια, μάχη, δύναμη, ήττες, τρικλοποδιές, επαναστάσεις, για να πατήσεις στα πόδια σου. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να αφήσεις κανέναν να αισθανθεί ότι είναι μόνος. Όπως, σε τελική ανάλυση, δεν υπήρξα ούτε κι εγώ. Την κρίσιμη ώρα, την ώρα που τα πάντα κατέρρεαν, πάντα βρέθηκαν χέρια να σε κρατήσουν. Και να σε βοηθήσουν να σηκωθείς ξανά στα πόδια σου.
Στο βιβλίο του ο Παύλος Ανδριάς μας μιλά για την ιστορία όλων μας. Κι αν δεν την έχεις ζήσει – που στο εύχομαι μέσα από την καρδιά μου – αξίζει να την διαβάσεις. Για να μην ξεχνάς να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου “Τολμώ, άρα υπάρχω!”.
Καλοτάξιδο.
Γιώργος Αράπογλου (Δημοσιογράφος)