«Τι σταυρό κουβαλάω… με ρωτάνε οι φίλοι», λέει το λαϊκό άσμα και μιας και βρισκόμαστε ένα βήμα από τη Μεγάλη Εβδομάδα, καλό θα ήταν να βάλουμε κατά την ταπεινή μου άποψη, μερικά πράγματα στη θέση τους, αν θέλουμε να είμαστε πρώτα απ’ όλα δίκαιοι με τους εαυτού μας.
Όλοι λίγο πολύ βιώνουμε την κατάσταση της φτώχειας και της εξαθλίωσης, ή ανεχόμαστε την κοροϊδία ή την περιθωριοποίηση από την απληστία των θεσμών… με αποτέλεσμα να έχουμε χάσει τη σπιρτάδα μας και τον ενθουσιασμό μας.
Έτσι, μοιραία πέφτουμε θύματα των ανασφαλειών μας, της ηττοπάθειάς μας και δίχως ίχνος κουράγιου, καταθέτουμε τα όπλα ως άβουλα πλάσματα!
Μας είναι δύσκολο να διαχειριστούμε τη «στραβή», γιατί κάποτε οι στόχοι μας ήταν πιο ψηλότεροι και από το ίδιο μας το μπόι, γιατί ποτέ δεν πιστεύαμε ότι η «τρικλοποδιά» θα έμπαινε στα δικά μας τα πόδια!
Όμως, η ζωή είναι γεμάτη παιχνίδια και αν δεν μάθουμε να διαχειριζόμαστε την ήττα τώρα που η πίκρα είναι νωπή, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να γευτούμε το καλύτερο… όταν έρθει.
Όπως και αν κάποιος δεν μπορεί να μείνει δίπλα μας τώρα που είμαστε στα δύσκολα, πραγματικά δεν αξίζει καν να τον εντάξουμε στη χαρά που θα έρθει, γιατί ακόμα και τότε δεν θα είναι αληθινός…
Παύλος Ανδριάς