Μοναδικές στιγμές πιστεύω ζήσαμε όλοι τούτο το καλοκαίρι, το πρώτο της κορωνοϊοεποχής, ακούγοντας και βλέποντας τους συνανθρώπους μας να λειτουργούν, όπως όλοι μας δηλαδή… στο ρελαντί!!!
Χαλαρό ξύπνημα το πρωί, μουδιασμένο καφεδάκι κάτω απ’ τη σκιά της κληματαριάς, δεκατιανό με ουζάκι στον καφενέ, συγκρατημένο μεσημεριανό δίχως αλκοόλ και απανωτές παράρες κατά ριπάς και όλα σχεδόν με σβεσμένη τη μηχανή…
Ούτε στην παραλία υπήρχε πια διάθεση για «λουτροθεραπεία» και αναζήτηση αρρενωπών χαρακτηριστικών ή τέλειων ζυγωματικών!
Μιλάμε για γενική αποχαύνωση, σε βαθμό που κάποια στιγμή ήσουν αναγκασμένος να πάρεις το κουβαδάκι σου και να πας σε άλλη παραλία, με την ελπίδα μήπως και εκεί κουνιόταν κανά φύλλο, έπαιρνε ο αέρας κανά παρεό ή συνέβαινε κανά ατύχημα «πικάντικο» και ζουμερό…
Δυστυχώς όμως, παντού τα ίδια!!!
Κόντρες μεταξύ μασκοφόρων και μη για τα μέτρα της κυβέρνησης και τους περιορισμούς, «ακαταλαβίστικα» γαλλικά, ανάλογα με τον τόπο καταγωγής του καθενός, φιλοσοφίες για το αν σκοτώνει ο κορωνοϊός ή αν είναι δημιούργημα της κινέζικης μαφίας, αλλά και αποκαλύψεις…
Γιατί έγινε το λοκντάουν στον Πόρο, γιατί τη Μύκονος δεν την ακουμπάει κανείς, γιατί η Μαγδάλω από του Μπέλεσι έμεινε τον Μητσάρα να καρτερεί και πικάντικες, πολύ πικάντικες ιστορίες του φωταγωγού, που αν είχες όρεξη να τις ακούσεις όλες, θα έγραφες βιβλίο.
Αλλά είπαμε… Ζούμε στη χώρα που το μέτρο έχει χαθεί, που δύσκολα ο άλλος σέβεται την επιθυμία του άλλου και που είναι μαγκιά να το παίζεις επαναστάτης απέναντι στους νόμους και στους ανθρώπους που έχουν αρχές και ιδανικά.
Κι αν ακόμα είστε στην παραλία, χαμογελάστε με όλα αυτά που «βουίζουν» στ’ αφτιά σας και θυμηθείτε πως αν είχαμε «παιδεία», θα είμαστε πιο σοφοί και μετρημένοι στα λόγια και τις πράξεις μας…
Παύλος Ανδριάς