Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μικρή χώρα της Ευρώπης, το ένα σκάνδαλο διαδεχότανε το άλλο και όλα μαζί, μέσα σε μερικά χρόνια, κατόρθωσαν να σπιλώσουν τ’ όνομά της και από Δοξασμένη Ελλάδα, να την κάνουν σκανδαλομιζό Ελλάδα!
Στην πλάτη μας έχουμε φορτωθεί τις «ανδραγαθίες» των σωτήρων μας και συνεχίζουμε να είμαστε τα γαϊδουράκια τους, αφού έχουμε γαϊδουρινή υπομονή και τους ανεχόμαστε, όπως επίσης με στόμφο δηλώνουμε ότι μας αρέσει το σαμάρι της ξεφτίλας.
Κουβαλώντας λοιπόν ένα απαίσιο-πρόστυχο- βεβηλωμένο παρελθόν, συνεχίζουμε μ’ ένα ντοπαρισμένο πολιτικό σύστημα, γεμάτο απειλές και βρισιές από δήθεν καρεκλοκένταυρα ανδρείκελα, που όταν βλέπουν ότι χάνουν τη θεσούλα τους, βγαίνουν στα παράθυρα και λένε «για το καλό του Ελληνικού λαού και για ένα καλύτερο αύριο, πρέπει να λάμψει η αλήθεια και να πέσουν οι μάσκες»!
Αυτές βέβαια που φορούσε και αυτός πριν βγουν τ’ άπλυτά του στη φόρα, αλλά από τη στιγμή που κάποιοι άλλοι σφυρίζουν αδιάφορα, γιατί να βγάλει άχνα;
Μήπως τον ένοιαζε ή τον νοιάζει ο Έλλην πολίτης; Μήπως τον ενδιέφερε ή τον ενδιαφέρει η πρόοδος αυτής της χώρας; Μήπως, μήπως…
Στα παλιά τους υποδήματα μας έχουν γραμμένους όλοι τους και το μόνο που τους νοιάζει είναι πως θα τακτοποιήσουν την φαμίλια τους και πως θ’ αυξήσουν τον παρά τους, αλλά και πως θα δικτυωθούν σωστά, ώστε να έχουν μια άνετη ζωή, γεμάτη γκλαμουριέ καταστάσεις και σοφιστικές τοποθετήσεις.
Απειλεί λέει ο ένας με αποκαλύψεις για πράγματα και προγράμματα που δεν έγιναν ή έγιναν με λάθος χειρισμούς, κλαδεύετε ο άλλος γιατί τον έπνιξαν τα τούλια στα κλαδιά και άντε να βρεις άκρη σε όλα αυτά.
Ναι. Να πουν την αλήθεια, να ζητήσουν δημόσια συγνώμη, να πληρώσουν για τα λάθη τους με πράξεις και πάνω απ’ όλα ας δείξουν και στους υπόλοιπους ότι οι άντρες σέβονται τα παντελόνια που φοράνε και δεν τα κάνουν βερμούδες για να μην βρέξουν τα μπατζάκια τους.
Αλήθειες θέλει αυτή η χώρα και όχι ψέματα σκοπιμότητας και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι.
Μια Ανάσταση περιμένουμε στον πολιτικό χώρο εδώ και χρόνια και θα ήταν αμαρτία να συνεχίζουν να νίπτουν τας χείρας τους, αφήνοντάς μας να ζούμε το Γολγοθά της καθημερινότητας.
Παύλος Ανδριάς