Το ασφαλιστικό, το ασφαλιστικό είναι ένα μαρτύριο που ζούμε δίχως τελειωμό.
Όπως δείχνουν τα πράγματα καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δεν έχει βρει τη λύση για την επίλυση αυτού του προβλήματος, ή πιθανόν να μην θέλει να δώσει ένα τέλος, καθώς πίσω από αυτό το «παιχνίδι», πολλοί βολεύονται.
Τόσο δύσκολο είναι να δοθεί ένα τέλος; Με τόσους «φωστήρες» που διαθέτει η χώρα μας, πως είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι δεν μπορεί να βρεθεί μια φόρμουλα υγιούς αντιμετώπισης αυτού του «θεσμού»;
Άκου λέει, πρέπει να δουλεύουμε μέχρι να γεράσουμε. Αλήθεια, μας ρώτησε κανείς αν έχουμε διάθεση; Αν γουστάρουμε βρε αδερφέ να είμαστε μια ζωή χαμάληδες και όμηροι του κάθε πολιτικού συστήματος;
Φυσικά και όχι. Εδώ όμως είναι που γελάμε και αρχίζουμε να φασκελώνουμε τον κάθε κοπρίτη που ανοίγει το στόμα του και προφασιζόμενος το συμφέρον του Έλληνα πολίτη, αραδιάζει ιδέες και μοντέλα γαλλικού, αλβανικού και πακιστανικού συστήματος.
Θέλουν δηλαδή με λίγα λόγια να μας πουν, ότι ναι, μια σημερινή εικοσάχρονη καλλίγραμμη υπάλληλος θα μείνει στην ίδια θέση μέχρι να γεράσει, να ρυτιδιάσει το μέχρι χθες βελούδινο προσωπάκι της, να κατσιάσει το γεμάτο χυμούς κορμάκι της και ν’ ασπρίσουν τα μαλλιά της, άσχετα αν τρομάζει και η ίδια όταν βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Έτσι σ’ ένα παιδικό σταθμό σε λίγα χρόνια, τα παιδιά μας, τα αποκαλούμενα «τερατάκια», θα βρουν το μάστορα τους, αφού το προσωπικό (βρεφοκόμοι, νηπιαγωγοί, κ.α.) θα το αποτελούν «ζόμπι» και κακές μάγισσες.
Τα νοσοκομεία θα μοιάζουν με ερειπωμένα κτήρια, καθώς κανένας ασθενής δεν θα μπαίνει στον κόπο να τα επισκεφθεί, αφού στους διαδρόμους θα κυκλοφορούν γερασμένες νοσοκόμες και σκεβρωμένα «κοράκια»… που θα σιγοτραγουδούν «…ο χάρος βγη – βγήκε παγανιά»!
Οι δημόσιες υπηρεσίες θα θυμίζουν αγροτικές φυλακές και θαλάμους βασανιστηρίων, αφού κρίνοντας από την τωρινή κατάσταση και υποψιασμένοι για την μετά από τριάντα χρόνων εποχή, εύκολα μπορούμε να φανταστούμε το «τάγμα βρικολάκων» που διψασμένο θα ξαμοληθεί στους δρόμους και θα ζητάει να πιει αίμα.
Επειδή όμως κανείς από εμάς δεν έχει διάθεση να είναι σκλάβος για μια ζωή και υποχείριο του κάθε δήθεν «συνδικαλιστή», την επόμενη φορά που θα μας δοθεί ίσως η ευκαιρία ν’ αποφασίσουμε για τον «αγά» μας, ας φροντίσουμε να μην κοιτάξουμε μόνο το συμφέρον μας, αλλά το καλό όλων…
Να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας και να πάμε γι’ άλλα, για πράγματα και καταστάσεις που θα αναγκάσουν τους δυνάστες μας, να σταματήσει να μας βλέπει σαν σκλάβους και να ανασκουμπωθεί.
Ας σταματήσουμε να «περπατάμε» στα τέσσερα και ας σταθούμε ξανά στα πόδια μας, με το όποιο κοινωνικό κόστος, μιας και όλα τ’ άλλα είναι πλέον παρελθόν
Παύλος Ανδριάς