Ίσως ο θεατής, ακούγοντας και μόνο τον τίτλο…
της παράστασης, να αναρωτηθεί τι πραγματικά «κρύβει» μέσα της, αλλά και πως αυτό μπορεί να αποδοθεί πάνω στη σκηνή.
Όλες οι απορίες λύνονται… όταν δει την παράσταση, όταν όλο του το είναι επικεντρωθεί σε όσα συμβαίνουν μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο, που καλούνται να ερμηνεύσουν το ρόλο τους οι ηθοποιοί.
Είναι άραγε το όνειρο που κυνηγάμε αυτό που θα μας χαρίσει ευτυχία στη ζωή μας ή κυνηγάμε ένα όνειρο για να ικανοποιήσουμε τα θέλω των άλλων;
Ο Περικλής Λιανός, ο Μιχάλης Μαρκάτης και η Ειρήνη Παπαδημάτου παίρνοντας το μεταφρασμένο και διασκευασμένο κείμενο της εύθυμης κωμωδίας του Νήλ Σάιμον, από την Μιμή Ντενίση και ακολουθώντας πιστά τις σκηνοθετικές οδηγίες του Μανώλη Ιωνά, μας παρουσιάζουν μέσα από τις ξεχωριστές ερμηνείες τους κάτι όμορφο, αληθινό, μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινο έργο, γεμάτο μηνύματα και έντονους προβληματισμούς, πλημμυρισμένους από γέλιο και έξυπνες εκφραστικές τοποθετήσεις.
Μέσα από αυτές, ο θεατής γίνεται δέκτης της αλήθειας, μιας αλήθειας που έχει να κάνει με το πώς αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητά μας, τα θέλω και τα όνειρά μας…
Τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν συμβαίνει που να μην έχει σχέση με το «είναι» του ανθρώπου, καθώς ο καθένας διεκδικεί να υλοποιήσει το δικό του όνειρο.
Ο εκδότης, Περικλής Λιανός… θέλοντας να πετύχει το περιοδικό του, «θυσιάζει» κομμάτι της προσωπικής του ζωής, συμβιβάζεται με τις ανάγκες του σήμερα για να καλύψει κάποιες «λεπτομέρειες», αλλά όταν αισθάνεται πως το όνειρό του μπορεί να γίνει πράξη, τα δίνει όλα… λέγοντας αλήθειες, κάνοντας χρήση ενός λόγου που σε αφυπνίζει και εύκολα ταυτίζεσαι μ’ αυτόν, γιατί είναι καθημερινός.
Αντίθετα, ο Μιχάλης Μαρκάτης που υποδύεται τον συγγραφέα του περιοδικού υπογράφοντας με πολλά ονόματα, αναζητά μια χαμένη ταυτότητα που πιθανόν και να μην υπήρχε ποτέ και σκεπτόμενος πως ένα όνειρο είναι ικανό να καλύψει όλα τα θέλω του, πέφτει σε λάθη… όσο και αν η καθημερινότητα και τα γεγονότα του ζητάνε να ανακαλύψει τον πραγματικό του εαυτό.
Τέλος, η Ειρήνη Παπαδημάτου ως Σόφι, το κορίτσι της διπλανής πόρτας, έρχεται και ανατρέπει τα πάντα. Από ισορροπίες, μέχρι σκέψεις και ανικανοποίητα πάθη. Απολαυστική, χαρισματική… εντυπωσιακή, βγάζοντας πάνω στη σκηνή όλες τις «πλευρές» μιας γυναίκας που έχοντας αφουγκραστεί τις εσωτερικές της ανάγκες, δεν διστάζει να τις εκφράσει.
Έτσι, τελειώνοντας η παράσταση, ο θεατής έχει εισπράξει το δικό του μήνυμα, καθώς το παιχνίδι των ρόλων τον έχει βοηθήσει να «αναζητήσει» την ταυτότητα του δικού του ονείρου, που πιθανόν να έχει υλοποιηθεί ή ακόμα να βρίσκεται σε εξέλιξη…
Παύλος Ανδριάς
Δημοσιογράφος- Συγγραφέας