«Μην το κάνεις…»
Ήταν οι τρείς λέξεις που πρόλαβε να πεί, όταν είδε το θείο της να κλείνει πίσω του την πόρτα και φιμώνοντάς την, να την γυμνώνει βίαια…
«Μην το κάνεις…»
Ήταν οι τρείς λέξεις που φώναξε στον άντρα που κλωτσώντας την μέσα από το αυτοκίνητο, την πέταξε γυμνή στη μέση του δρόμου μιας έρημης Αθήνας, σα σκουπίδι…
«Μην το κάνεις…»
Ήταν οι τρείς λέξεις που είπε στον ίδιο της τον εαυτό, όταν θέλησε να τιμωρήσει εκείνους τους τρείς που ασέλγησαν πάνω στο κορμί της και στη συνέχεια, την γελοιοποίησαν…
Η Γιαννούλα του χωριού, η Ιωάννα της καθημερινότητας, ο πόθος κάθε αρσενικού που έβαζε στοίχημα για να τη ρίξει στο κρεβάτι, συμβιβάστηκε με την «τιμωρία» της φύσης και το στίγμα της «εύκολης», μέχρι που έγινε Άννα και γύρισε σελίδα στη ζωή της…
Αυτοτιμωρήθηκε και λυτρώθηκε, μέσα από τα ίδια της τα λάθη, μικρά ή μεγάλα!
Αγάπησε και λάτρεψε έναν «άγγελο» που κάθε πρώτη του μηνός, της έφερνε έναν κρίνο, έναν «άγγελο» που δεν ήταν άλλος, παρά η ψυχή των εραστών της…
Όταν μια γυναίκα ζητάει τη συντροφιά σου, μην της την αρνηθείς…
Όταν μια γυναίκα ανοίγει την αγκαλιά της, φώλιασε μέσα της…
Όταν μια γυναίκα σου χαρίζει τα χάδια της, απόλαυσέ τα…
Ξέρεις, κάποιοι δεν τα γεύτηκαν όλα αυτά και δεν θα νιώσουν την ανάσα της ΓΥΝΑΙΚΑΣ να καίει το κορμί τους, γιατί ποτέ δεν την σεβάστηκαν, δεν την ερωτεύτηκαν, δεν την αγάπησαν!!!
