Οι ξυπόλητοι κομπάρσοι

Σε μια κλειστή κοινωνία, σ’ ένα μαγευτικό χωριό του Λακωνικού κόλπου που οι Θεοί του Ολύμπου το επέλεξαν ως επίγειο παράδεισο, μια έκρηξη ζήλειας ήταν αρκετή για να αλλάξει τις ζωές όλων.

Κι εκείνο το καταραμένο βράδυ, τελείωσαν όλα…

Κανένα στόμα δεν τόλμησε να μιλήσει, κανένας δεν βρήκε τη δύναμη να πει την αλήθεια, μέχρι που οι “κραυγές” πάγωσαν τις καρδιές όλων, ακόμα και τη λίμνη των θαυμάτων!

Ποιος όμως είναι αυτός που θα κρίνει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος; Ποιος είναι εκείνος που θ’ αποδώσει δικαιοσύνη; Ποιος θα βρει τη δύναμη να το φωνάξει;

Όλοι δείλιαζαν μπροστά στο φόβο και τις απειλές, όλοι έδιναν τόπο στην οργή, για να μη χτυπήσει το κακό και το δικό τους σπιτικό…

Οι αθώες ψυχές όμως, ζητούσαν δικαίωση, ζητούσαν να αναπαυθούν…

Η Μαρία, ακούγοντας την φωνή της καρδιάς της, τα λόγια του ανάπηρου πατέρα της και τα “θέλω” μιας ζωής που δεν έζησε, τόλμησε να τα βάλει με τους δαίμονες που είχε σπείρει η μάνα της, όσο και αν η καρδιά της πονούσε.

«Τι τα θες… Οι σκιές μας, είναι το μπόϊ της ψυχής μας κι η γλώσσα κόρη μου, ο δικαστής μας», της έλεγε ο Μανόλος της, μέχρι που έκλαψε στην αγκαλιά του!

Το τι θα έφερνε όμως το επόμενο πρωί, ουδείς το γνώριζε… 

Μια ιστορία βασισμένη στον τρόπο σκέψης ενός ανθρώπου, που η ζωή δεν θέλησε ποτέ να τον προειδοποιήσει, για εκείνη τη μοιραία νύχτα…

Σε μια κοινωνία που ότι δηλώσεις είσαι και που βασιλεύουν οι λεγόμενοι «φελλοί», κάποιοι… αναζητούν την τύχη τους.

Πώς αντιδρά άραγε κάποιος πρώην «τακτοποιημένος» με ρόλεξ και τζιπ, καταχρεωμένος που νομίζει όμως πως είναι πλούσιος, όταν μείνει χωρίς δουλειά;

Άραγε, συνειδητοποιεί το λάθος του; Προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα και να αυτοπεριορισθεί; Ψάχνει μετά μανίας για νέα δουλειά; Τι κάνει; Πώς θα τον αντιμετωπίσει ο κύκλος του; Θα τον απορρίψει;

Δύσκολα ερωτήματα για σύγχρονους «πρίγκιπες» και «πριγκίπισσες», τώρα που η φτώχια κατάντησε να είναι ντροπή και ποινικό αδίκημα!

Αλήθεια, πως ένας νεόπτωχος θα αποκτήσει μια αρμόζουσα θέση βρε αδελφέ σ΄ αυτή την κοινωνία; Πώς να ζήσει, ωιμέ, χωρίς Κολωνάκι και Μύκονο;

Ένας άνθρωπος καταθέτει την ψυχή του και βρίσκει τη δύναμη να φωνάξει, «Τολμώ! Άρα υπάρχω…»