Από τον Γκιστάβ Φλομπέρ και τον Λέοντα Τολστόι μέχρι τους σύγχρονους συγγραφείς η διαρκής ταλάντωση των δύο φύλων ανάμεσα στην πίστη και την απιστία αποτελούσε το αιώνιο θέμα που τροφοδοτούσε τη φαντασία των αναγνωστών. Το τρίτο κατά σειρά βιβλίο του Παύλου Ανδριά με τίτλο «Επίδομα απιστίας» είναι αφιερωμένο στην απιστία ή ακριβέστερα σε αυτούς που δάκρυσαν, έκλαψαν και πόνεσαν για την αγάπη.
Με λίγα λόγια απευθύνεται σε όλους, αφού όλοι -άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο- έχουμε πληγωθεί από την αγάπη, έχουμε απατήσει ή έχουμε απατηθεί (ή και τα δύο)! Αυτό που διαφοροποιεί τον έναν από τον άλλο είναι τα «αντανακλαστικά» μας στην απιστία, κάτι που εξαρτάται και έως ένα βαθμό από το φύλο. Διαβάζουμε για παράδειγμα: «Οι προδομένες γυναίκες μπορεί στην αρχή να κάνουν τα στραβά μάτια, αλλά άμα τις πιάσουν τα διαβόλια τους και τα τριβόλια τους, εξαργυρώνουν ακάλυπτες σεξουαλικές επιλογές. Όσο για τους άντρες; Εδώ η κατάσταση είναι βαδίζω και παραμιλώ με αυτή τη συμφορά μου, καθώς το κέρατο αυτομάτως σημαίνει απόρριψη του ανδρισμού και κοινωνική ξεφτίλα».
Έτσι, σε μια εποχή που ο κόσμος δοκιμάζεται από ένα νέο μοντέλο οικονομικής κρίσης, το «Επίδομα απιστίας» έρχεται να δώσει ένα χέρι βοηθείας σε αυτούς που αισθάνονται επαίτες του έρωτα, ζητιάνοι της αγάπης και λαθρομετανάστες της ηδονής. Δεν είναι ντροπή να πεις ότι σε απατά το άλλο σου μισό! Ντροπή είναι να σκύβεις το κεφάλι, να δέχεσαι την απόρριψη, να πέφτεις θύμα μιας πλεκτάνης και να μην αντιδράς. Αυτό είναι και το ηθικό δίδαγμα του βιβλίου του Παύλου Ανδριά.