Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του βιβλίου του Παναγιώτη Ρίζου, δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι με κέρδισε…
Με κέρδισε γιατί η γραφή του και γενικά η σύλληψη της ιδέας κάθε ιστορίας, δεν είναι αυτό που λέμε «εμπορική», «παραπλανητική», «φαντασμαγορική» ή ακόμα ας μου επιτραπεί η έκφραση, «μελοδραματική».
Είναι η ουσία του προβλήματος…
Ξέρει τι γράφει και γιατί το γράφει.
Ο λόγος του μεστός και συγκροτημένος, τοποθετώντας τον αναγνώστη μέσα στο πρόβλημα και όχι απέναντι σε αυτό!
Μπορεί να αποκαλεί τις δώδεκα ιστορίες του βιβλίου του φανταστικές, γιατί έχει το λόγο του, μα πιστέψτε με… καμία δεν κινείται πάνω σ’ αυτό το φάσμα… μιας και οι ανατροπές δηλώνουν την πραγματική τους ταυτότητα.
Ο συγγραφέας θέτει προβληματισμούς κάνοντας αναδρομές στο χθες, θυμίζοντας σε όλους μας ότι στερούμεθα «παιδεία», όσο και αν θέλουμε να δηλώνουμε μορφωμένοι και απαλλαγμένοι από τα «φαντάσματα» του παρελθόντος… που συνεχίζουν δυστυχώς ακόμα να μας κυνηγούν.
Πραγματικά η γραφή του έχει το κάτι διαφορετικό, το κάτι ελπιδοφόρο… όαση στις «άχαρες» γραφές εντυπωσιασμού και στο κυνήγι του δήθεν καλύτερου βιβλίου της χρονιάς, του βιβλίου των αναγνωστών, του μοναδικού και ασύλληπτου…
Ευκαιρία λοιπόν να διαβάσουμε κάτι διαφορετικό, κάτι ουσιώδες… και να προβληματιστούμε, μιας και ο σκοπός ενός βιβλίου είναι να μας πάει παρακάτω, να μας δώσει κάτι… έστω και ελάχιστο.
Παύλος Ανδριάς
Συγγραφέας – Δημοσιογράφος
www.aylogyros news.gr