Σκέψεις που δεν εξωτερικεύτηκαν… γράφει η Σμαραγδή στο οπισθόφυλλο του βιβλίο της, μα διαβάζοντάς το αυτό που εισπράττεις είναι «μάτσο» αισθήματα πλημμυρισμένα από εικόνες.
Εικόνες γεμάτες αναμνήσεις, εξομολογήσεις, τύψεις, αλλά και με μια διαδρομή συνοδευόμενη από μια ξεχωριστή μέσα από την απόδοση των λέξεων, εκκωφαντική σιωπή…
Μιλάμε λοιπόν για ένα καλογραμμένο έργο, ιδανικό ως προπομπό μιας σειράς σκέψεων και συζητήσεων περί εξομολογήσεων λύτρωσης, που με τις αυτοτελείς ιστορίες που το πλαισιώνουν, σε βοηθάει να απομυθοποιήσεις το θάνατο.
Η ροή του κειμένου σε βοηθάει να συνειδητοποιήσεις το πόσο ένα θλιβερό γεγονός, όπως είναι η απώλεια ενός προσώπου, είναι ικανά να σε ευαισθητοποιήσουν, να σε αναγκάσουν να χαμηλώσεις τους τόνους της έπαρσης και τους ψευτοεγωισμού…
Πραγματικά αυτό το βιβλίο αξίζει να μελετηθεί όχι μια, αλλά αρκετές φορές, μιας και κάθε επανάληψη σου δίνει κάτι διαφορετικό, κάτι λυτρωτικό… με τους ήχους της σιωπής συνοδούς σου.
Παύλος Ανδριάς
Δημοσιογράφος- Συγγραφέας
by Alogyros News