Στη δίνη των ένοχων χρησμών

Σε μια κλειστή κοινωνία, σ’ ένα μαγευτικό χωριό του Λακωνικού κόλπου που οι Θεοί του Ολύμπου το επέλεξαν ως επίγειο παράδεισο, μια έκρηξη ζήλειας ήταν αρκετή για να αλλάξει τις ζωές όλων.

Κι εκείνο το καταραμένο βράδυ, τελείωσαν όλα…

Κανένα στόμα δεν τόλμησε να μιλήσει, κανένας δεν βρήκε τη δύναμη να πει την αλήθεια, μέχρι που οι “κραυγές” πάγωσαν τις καρδιές όλων, ακόμα και τη λίμνη των θαυμάτων!

Ποιος όμως είναι αυτός που θα κρίνει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος; Ποιος είναι εκείνος που θ’ αποδώσει δικαιοσύνη; Ποιος θα βρει τη δύναμη να το φωνάξει;

Όλοι δείλιαζαν μπροστά στο φόβο και τις απειλές, όλοι έδιναν τόπο στην οργή, για να μη χτυπήσει το κακό και το δικό τους σπιτικό…

Οι αθώες ψυχές όμως, ζητούσαν δικαίωση, ζητούσαν να αναπαυθούν…

Η Μαρία, ακούγοντας την φωνή της καρδιάς της, τα λόγια του ανάπηρου πατέρα της και τα “θέλω” μιας ζωής που δεν έζησε, τόλμησε να τα βάλει με τους δαίμονες που είχε σπείρει η μάνα της, όσο και αν η καρδιά της πονούσε.

«Τι τα θες… Οι σκιές μας, είναι το μπόϊ της ψυχής μας κι η γλώσσα κόρη μου, ο δικαστής μας», της έλεγε ο Μανόλος της, μέχρι που έκλαψε στην αγκαλιά του!

Το τι θα έφερνε όμως το επόμενο πρωί, ουδείς το γνώριζε… 

Μια ιστορία βασισμένη στον τρόπο σκέψης ενός ανθρώπου, που η ζωή δεν θέλησε ποτέ να τον προειδοποιήσει, για εκείνη τη μοιραία νύχτα…

Σε μια κοινωνία που ότι δηλώσεις είσαι και που βασιλεύουν οι λεγόμενοι «φελλοί», κάποιοι… αναζητούν την τύχη τους.

Πώς αντιδρά άραγε κάποιος πρώην «τακτοποιημένος» με ρόλεξ και τζιπ, καταχρεωμένος που νομίζει όμως πως είναι πλούσιος, όταν μείνει χωρίς δουλειά;

Άραγε, συνειδητοποιεί το λάθος του; Προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα και να αυτοπεριορισθεί; Ψάχνει μετά μανίας για νέα δουλειά; Τι κάνει; Πώς θα τον αντιμετωπίσει ο κύκλος του; Θα τον απορρίψει;

Δύσκολα ερωτήματα για σύγχρονους «πρίγκιπες» και «πριγκίπισσες», τώρα που η φτώχια κατάντησε να είναι ντροπή και ποινικό αδίκημα!

Αλήθεια, πως ένας νεόπτωχος θα αποκτήσει μια αρμόζουσα θέση βρε αδελφέ σ΄ αυτή την κοινωνία; Πώς να ζήσει, ωιμέ, χωρίς Κολωνάκι και Μύκονο;

Ένας άνθρωπος καταθέτει την ψυχή του και βρίσκει τη δύναμη να φωνάξει, «Τολμώ! Άρα υπάρχω…»

«Μην το κάνεις…»

Ήταν οι τρείς λέξεις που πρόλαβε να πεί, όταν είδε το θείο της να κλείνει πίσω του την πόρτα και φιμώνοντάς την, να την γυμνώνει βίαια…

«Μην το κάνεις…»

Ήταν οι τρείς λέξεις που φώναξε στον άντρα που κλωτσώντας την μέσα από το αυτοκίνητο, την πέταξε γυμνή στη μέση του δρόμου μιας έρημης Αθήνας, σα σκουπίδι…

«Μην το κάνεις…»

Ήταν οι τρείς λέξεις που είπε στον ίδιο της τον εαυτό, όταν θέλησε να τιμωρήσει εκείνους τους τρείς που ασέλγησαν πάνω στο κορμί της και στη συνέχεια, την γελοιοποίησαν…

Η Γιαννούλα του χωριού, η Ιωάννα της καθημερινότητας, ο πόθος κάθε αρσενικού που έβαζε στοίχημα για να τη ρίξει στο κρεβάτι, συμβιβάστηκε με την «τιμωρία» της φύσης και το στίγμα της «εύκολης», μέχρι που έγινε Άννα και γύρισε σελίδα στη ζωή της…

Αυτοτιμωρήθηκε και λυτρώθηκε, μέσα από τα ίδια της τα λάθη, μικρά ή μεγάλα!

Αγάπησε και λάτρεψε έναν «άγγελο» που κάθε πρώτη του μηνός, της έφερνε έναν κρίνο, έναν «άγγελο» που δεν ήταν άλλος, παρά η ψυχή των εραστών της…

Όταν μια γυναίκα ζητάει τη συντροφιά σου, μην της την αρνηθείς…

Όταν μια γυναίκα ανοίγει την αγκαλιά της, φώλιασε μέσα της…

Όταν μια γυναίκα σου χαρίζει τα χάδια της, απόλαυσέ τα…

Ξέρεις, κάποιοι δεν τα γεύτηκαν όλα αυτά και δεν θα νιώσουν την ανάσα της ΓΥΝΑΙΚΑΣ να καίει το κορμί τους, γιατί ποτέ δεν την σεβάστηκαν, δεν την ερωτεύτηκαν, δεν την αγάπησαν!!!